4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 108

εναντίον μου. Πιθανώς το δικαστήριο να μην είναι τόσο επιεικές μαζί
μου αν τον πιστέψουν. Δεν ξέρω τι θα γίνει με την κηδεμονία».
Δυστυχώς οι φόβοι της Ντίνας επιβεβαιώθηκαν και η απόφαση του
δικαστηρίου βγήκε εις βάρος της. Οι επιδόσεις της Έλλης τόσο στο
σχολείο , όσο και στην προπόνηση, μέρα με τη μέρα χειροτέρευαν, ο
μικρός Στέφανος έπρεπε σε λίγο να χειρουργηθεί ενώ τα τσιγάρα
από το πακέτο της μητέρας της μειώνονταν δραματικά. Η
τσιγαροθήκη γεμάτη... Το σπίτι σε καθστώς κατάρρευσης , όπως και
οι ζωές τους...
« Όλα δείχνουν τόσο διαφορετικά», συλλογίζεται η Έλλη η οποία
πλέον περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μόνη στο σπίτι. Η
Ντίνα δεν έχει τη δύναμη να σταθεί στα παιδιά της , κάθε μέρα η ίδια
ρουτίνα, η ίδια καρέκλα που κάθεται... εκεί ... βυθισμένη στον δικό
της κόσμο.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Με λένε Έλλη . Από εδώ και πέρα θα σου εμπιστεύομαι τα πάντα!
Διάλεξα εσένα γιατί πλέον ξέρω ότι μόνο εσύ δεν πρόκειται να με
εγκαταλέιψεις ποτέ και ότι πάντα θα έχεις λίγο χρόνο να
αποθηκεύσεις τις στιγμές μου. Σήμερα έγραψα καλά στη Βιολογία
όμως δεν υπάρχει κανείς να μοιραστώ τη χαρά μου. Ο μπαμπάς είναι
συνεχώς απών, η μαμά ανύπαρκτη για μας. Συνεχώς κλαίει στο
τηλέφωνο. Δεν κοιμάμαι...Όταν καταφέρνω να κλείσω για λίγο τα
μάτια μου, βλέπω εφιάλτες. Τον Στέφανο να μην τα καταφέρνει... δεν
το αντέχω αυτό... Η κολλητή μου έχει πλέον απομακρυνθεί από μένα.
Το μόνο που μας ενώνει είναι ο Ιάκωβος, το αγόρι που της αρέσει
και τυχαίνει να είναι στο σχολικό μου. Δεν μπορώ να μιλήσω σε
κανέναν για το τι βιώνω καθημερινά. Η προπόνηση ολοένα και
χειροτερεύει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα και πηγαίνω
βαλκανικό σε δύο εβδομάδες! Πλέον το μόνο που μου δίνει ελπίδα
είναι οι βαθμοί μου στη Βιολογία. Πιστεύω πως κάποια μέρα θα γίνω
108