4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 106

40. 2 ο βραβείο: Φώς στο Σκοτάδι/ Κοντογεώργου Χρύσα ,
Γυμνάσιο Νέα Παιδεία
Γκρίζος ουρανός, σύννεφα σκόνης που καλύπτουν τον ήλιο,
σφυρίγματα οχημάτων που σταματούν και ξεκινούν εξαιτίας της
υπερβολικής κυκλοφορίας. Τα πεζοδρόμια γεμάτα από ανήσυχους
ανθρώπους που προχωρούν με γοργό βήμα , μιλώντας άλλοτε στο
τηλέφωνο και άλλοτε σπρώχνονται βιαστικά. Άλλοι βουβοί, κόσμος
πολύς που όμως κανείς δεν γνωρίζει κανέναν, κανείς δεν
ενδιαφέρεται για τον άλλον... Χάνονται στο πλήθος. Ψηλά κτίρια ,
φάνταζαν σαν μια ογκώδη σκάλα που φτάνει στον ουρανό. Μαγαζιά
κλειστά λόγω της απογοητευτικής οικονομικής κατάστασης που
επικρατούσε στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Σε μια γωνιά της πόλης ένας άνθρωπος, τυλιγμένος σε μια παλιά
καφέ κουβέρτα , μισοσκισμένη από τον χρόνο και τις «κακουχίες»,
κάθεται σε ένα πεζούλι με το κεφάλι σκυμμένο και τα χέρια
σταυρωμένα. Μοιάζει σαν να προσεύχεται σε κάποια ανώτερη δύναμη
για ένα καλύτερο αύριο. Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό του , κάτω απ’
τα μαύρα, απεριποίητα γένια του. Πόσο μόνος νιώθει ένας
άνθρωπος που όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν να έχει διαπράξει
κάποια απάνθρωπη πράξη, κάτι που ο υπόλοιπος κόσμος δεν μπορεί
να δεχτεί , ούτε να συγχωρέσει; Όλοι τον δείχνουν με το δάχτυλό
τους ξεχνώντας ότι είναι ίδιος με εκείνους. Ο καθένας μας έχει την
ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον. Ο συγκεκριμένος , έχει ανάγκη
μεγαλύτερη απ’ τον οποιονδήποτε. Καθημερινά συλλογίζεται πόσο
διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν επαναπαυόταν με τα
ολιγοστά λεφτά που έβγαζε από τη δουλειά του. Αν κατάφερνε να
μάθει καλύτερα τη γλώσσα και να βρει μια πιο σίγουρη δουλειά, θα
είχε συντηρήσει το σπίτι του πριν του το πάρει η τράπεζα. «Η
οικογένειά μου είναι στο δρόμο εξαιτίας μου...» Μέρα με τη μέρα η
106