4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 103

θρησκευόμενος, αλλά δίκιο έχουν που λένε πως η πίστη δυναμώνει
μπροστά σε ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω αν αυτό που κάνει θα σώσει τη
μαμά, αλλά πάντως τον κάνει να νιώθει πιο δυνατό.
Η κυρία Μαρία με προτρέπει να μιλήσω σε κάποια φίλη μου, λέει πως
θα νιώσω καλύτερα. Κι εγώ νομίζω πως θα νιώσω καλύτερα, όσο
καλύτερα μπορεί να νιώσει κανείς που ξέρει πως θα χάσει έναν απ’
τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής του. Αποφασίζω να
μιλήσω στην Αλεξάνδρα. Είναι η παιδική μου φίλη και πάντοτε είναι
δίπλα μου και με στηρίζει.
Η Αλεξάνδρα αγαπούσε πολύ τη μητέρα γιατί κάθε μέρα ήταν σπίτι
μας και την είχε σαν δεύτερη μάνα. Όταν της το είπα ξεκίνησε να
κλαίει. Με αγκάλιασε σφιχτά και μου υποσχέθηκε πως θα είναι δίπλα
μου σε ό,τι χρειαστώ. Μου ζήτησε να έρθει σπίτι να δει τη μαμά. Να
δει πώς είναι. Της είπα να έρθει αλλά να μην πει πως ξέρει. Πήγαμε
σπίτι και κάτσαμε λίγο όλοι μαζί. Μετά πήγαμε στο δωμάτιο. Δεν
μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε και συνεχώς έκανε
ερωτήσεις.
Ο καιρός περνούσε πολύ γρήγορα, ήταν κιόλας Δεκέμβριος. Η μαμά
ήταν εκεί, είχε αντέξει, είχε καταφέρει να αντέξει, όπως μου είχε
υποσχεθεί. Τα παιδιά ήθελαν να πάμε διακοπές αλλά δεν γινόταν
έπρεπε να μείνουμε στην Αθήνα γιατί εκεί υπήρχε το νοσοκομείο.
Νομίζω η Ελένη είχε καταλάβει κάτι, βλέπεις ήταν 10 χρόνων, δεν
ήταν εύκολα πια να της κρύβουμε την αλήθεια. Με ρωτούσε επίμονα
αν όλα είναι καλά. Κι εγώ απαντούσα χαμογελαστά, φυσικά και είναι.
Δεν άντεχα να της πω κάτι τόσο σοβαρό, να την κάνω να ανησυχεί.
Ήξερα πως θα καταλάβαινε, είναι έξυπνο κορίτσι, αλλά όπως και να
το κάνεις θα στεναχωριόταν, πράγμα που δεν ήθελα, γιατί ήταν μια
πινελιά ευτυχίας μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Ο μπαμπάς πλέον ήταν καλά,
είχε ξεκινήσει να τρώει ξανά, να βγαίνει έξω με φίλους και να
103