4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 101

πολύ αργά δεν υπήρχε τρόπος θεραπείας. Η μητέρα δεν μιλούσε,
απλώς στεκόταν δίπλα του κι έκλαιγε. Εγώ δεν άντεξα. Δεν είπα
τίποτα, απλά άνοιξα την πόρτα κι έφυγα. Το μόνο που ήθελα να
κάνω εκείνη την στιγμή ήταν να κλάψω. Γύρισα το βράδυ. Τους βρήκα
να τρώνε. Έβαλα τα παιδιά να παίξουν και κάθισα με τους γονείς μου.
Δεν είπα τίποτα και δεν τους κατηγόρησα που δεν μου το είπαν
νωρίτερα. Το μόνο που ρώτησα ήταν για πόσο ακόμα θα ζήσει η μαμά.
Αυτή τη φορά μίλησε εκείνη, με πήρε αγκαλιά και μου είπε πως θα
μείνει για όσο αντέξει. Μου είπε πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να
αντέξει.
Ο καιρός περνούσε κι εγώ όλο και περισσότερο φοβόμουν για το τι
θα μας ξημερώσει αύριο και το πώς θα ζήσουμε χωρίς τη μαμά. Δεν
είχα πει πουθενά το πρόβλημα μου. Οι βαθμοί μου και η επίδοση μου
στην τάξη είχαν πέσει κατακόρυφα. Οι καθηγητές αναρωτιόντουσαν
κι εγώ όλο και πιο πολύ τα παρατούσα.
Μια μέρα η φιλόλογός μας με πλησίασε και με ρώτησε αν ήμουν καλά.
Μας έκανε μάθημα δύο χρόνια, είχαμε έρθει πολύ κοντά και με
αγαπούσε πολύ. Της απάντησα όχι, δεν μπορούσα να μην της το πω,
έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου. Της είπα ακριβώς τι γινόταν κι
εκείνη προσπάθησε να με παρηγορήσει. Μου είπε πως κι εκείνη σε
μικρή ηλικία έχασε και τους δύο της γονείς από ένα τροχαίο.
Απάντησα πως είναι διαφορετικό γιατί αυτό ήταν ακαριαίο, ενώ εγώ
ξέρω πως είναι άρρωστη αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό.
Αυτό νομίζω ήταν αυτό που με στενοχωρούσε και περισσότερο πως
δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν μπορούσε να γίνει τίποτα και πως
έπρεπε απλώς να περιμένουμε.
Καθημερινά παρακολουθούσα την εξέλιξη της μητέρας. Την έβλεπα
να φοβάται, δεν ζούσε το σήμερα, μόνο σκεφτόταν το αύριο. Θα είναι
ή όχι μαζί μας. Εγώ προσπαθούσα να σκέφτομαι πως θα είναι μαζί
101