Sigríður Pétursdóttir fæddist í Reykjavík 3. október 1934 og lést á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands 13. janúar 2016. Foreldrar hennar voru hjónin
Pétur Jóhannsson f. 18.12.1900, d. 22.12.1985 og Margrét Guðlaugsdóttir,
f. 6.5.1901, d. 18.11.1976. 29. janúar 1959 giftist hún eftirlifandi eiginmanni
sinum, Kjartani Georgsyni og sama ár hófu þau búskap að Ólafsvöllum,
Skeiðum og eignuðust þau 3 börn, Pétur, Margréti og Georg.
Minningarorð
Við höfum kvatt heiðursfélaga HRFÍ,
Sigríði Pétursdóttur frá Ólafsvöllum.
Það er mikill missir fyrir félagið okkar
að hennar skuli ekki njóta við lengur,
en efst er okkur í huga þakklæti fyrir
það brautryðjendastarf sem hún vann
í þágu íslenska þjóðarhundsins og
hundaræktar á Íslandi.
Sigríður tók snemma ástfóstri við
íslenska fjárhundinn og átti stóran
þátt í að bjarga hundakyninu sem var
nærri útdautt á fyrri hluta síðustu aldar.
Saga björgunar íslenska fjárhundsins
verður ekki rakin hér, en Sigríður var
þar í lykilhlutverki ásamt þeim Sir Mark
Watson, miklum velgjörðarmanni
Íslendinga, og Páli A. Pálssyni
yfirdýralækni á Keldum.
Að áeggjan Watson fór Sigríður þrjár
ferðir til Englands á árunum 1965-1967
þar sem hún kynnti sér allt sem viðkom
hundaræktun, m.a. undir handleiðslu
enska hundaræktarfélagsins, The
English Kennel Club. Árið 1967 hóf hún
síðan, í samvinnu við Pál, markvissa
ræktun á íslenska fjárhundinum hér
á landi. Fyrstu hundar Sigríðar voru
allmikið skyldir og fékk hún leyfi til að
flytja til Íslands tvo íslenska hvolpa
frá Bretlandi sem Watson gaf henni,
til að auka erfðabreytileika stofnsins.
Áralangt hugsjónastarf Sigríðar bar
svo sannarlega ávöxt, en í dag eigum
við sterkan og heilbrigðan stofn
íslenskra fjárhunda og góðan hóp
af áhugasömum ræktendum sem
varðveita kynið fyrir komandi kynslóðir.
Eftir kynni Sigríðar Pétursdóttur af enska
hundaræktarfélaginu vaknaði áhugi
hennar á stofnun hundaræktarfélags
á Íslandi. Hafði hún forgöngu um
að félagið okkar, Hundaræktarfélag
Íslands, var stofnað árið 1969, með
það helsta markmið að vernda og
rækta íslenska fjárhundinn. Jafnvel
þá hugsaði Sigríður lengra og stærra.
Þannig kom hún í veg fyrir að
félagið héti Hundaræktunarfélagið
og lagði mikla áherslu á að þetta
væri Hundaræktarfélag, félag sem
legði rækt við hunda, félag fyrir alla
hundaeigendur. Sigríður fékk Gunnlaug
Skúlason, dýralækni, til að taka að
sér formennsku í félaginu, en hún var
þess fullviss að það væri styrkur fyrir
félagið að karlmaður sinnti þeirri stöðu.
Hún sjálf var ritari stjórnar en tók við
formennsku í félaginu nokkrum árum
síðar.
Hún átti þátt í að félagið hélt sína fyrstu
hundasýningu í Eden í Hveragerði árið
1973. Sýningin vakti mikla athygli,
aðsókn var mikil og færri komust að
en vildu. Það var Sigríði mikilvægt að
sýna almenningi hundinn í jákvæðu
ljósi og á sýningunni mátti sjá fallega
hunda sem hegðuðu sér vel, en voru
ekki vandræðagemlingar sem ekki
væru húsum hæfir, eins og Sigríður
hafði á orði. Það var Kolur, íslenskur
fjárhundur í eigu Sigríðar, sem vann
fyrstu hundasýninguna. Kol þekkjum við
vel, enda prýðir hann merki félagsins
okkar enn í dag.
Fljótlega eftir að Sigríður tók
við formennsku í HRFÍ, setti
hún sig í samband við formenn
hundaræktarfélaga annarra
Norðurlanda, sem tóku félagið
undir sinn verndarvæng. Árið 1979
óskaði félagið eftir inngöngu í FCI,
Alþjóðasamtök hundaræktarfélaga og
var Sigríði boðið á þing samtakanna,
þar sem félaginu var boðin aukaaðild
sem og aðild að Norrænum samtökum
hundaræktarfélaga, NKU. Með
þessu móti fengu ættbókarskírteini
HRFÍ alþjóðlega viðurkenningu. Þá
vann hún ötullega að samningu
fyrsta ræktunarmarkmiðs íslenska
fjárhundsins og fékk þar góðan stuðning
frá sænska hundaræktarfélaginu.
Eftir að Sigríður lét af formennsku, hóf
hún sýningadómaranám. Hún varð
fyrsti dómari félagsins, dæmdi víða um
Evrópu og hafði undir lokin réttindi til
að dæma vel yfir fimmtíu hundakyn úr
fjórum tegundahópum.
Sem ræktandi var Sigríður að sjálfsögðu
þekktust fyrir árangur sinn með íslenska
fjárhundinn, en á síðari árum tók hún
einnig miklu ástfóstri við Schnauzer
hunda og ræktaði þá í mörg ár með
góðum árangri.
Árið 2004 var Sigríður heiðruð með
gullmerki Hundaræktarfélagsins og árið
2008 sæmdi Forseti Íslands, herra Ólafur
Ragnar Grímsson, Sigríði heiðursmerki
hinnar íslensku fálkaorðu fyrir störf að
ræktun íslenska fjárhundsins. Allt fram
á hinsta dag var íslenski fjárhundurinn
Sigríði hjartkær og eftir henni er haft
að þjóðarhundurinn okkar sé lifandi
listaverk sem okkur beri að varðveita.
Fyrir hönd Hundaræktarfélags Íslands
þakka ég Sigríði Pétursdóttur frá
Ólafsvöllum merkilegt ævistarf við
verndun íslenska fjárhundsins og
framlag hennar til uppbyggingar
starfsemi félagsins. Eftirlifandi
eiginmanni, börnum og öðrum
aðstandendum vottum við samúð okkar.
Deyr fé deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
F.h. stjórnar HRFÍ
Herdís Hallmarsdóttir
Formaður
Sámur 2. tbl. 44. árg. júní 2016 · 5