“25th hour” project
που την απεικονίζουν οι φωτογραφίες στο διαδίκτυο, οι γεμάτες με
καταπράσινο χορτάρι και κόκκινες παπαρούνες, που την κελαηδούν τα
πουλιά κάπου μακριά και αυτά τα κελαηδήματα δεν φτάνουν ποτέ ως
την πόλη. Επειδή η άνοιξη είναι μακρινή τώρα πια.
Έκλεισε για λίγο μόνο τα μάτια της. Είδε τότε που ήταν παιδί και ζούσε
ακόμη στο νησί. Της άρεσε να πηγαίνει στο λόφο δίπλα απ’ το
ανεμόμυλο. Από κάτω θάλασσα και από πάνω γαλάζιος ουρανός.
Στεκόταν στην άκρη του λόφου, άκρη άκρη, σαν να ήθελε να κινδυνέψει
να πέσει κάτω, σαν να ήθελε στ’ αλήθεια να πέσει. Ξεκούμπωνε άλλα δυο
τρία κουμπιά απ’ το πουκάμισό της για να περνάει μέσα ο αέρας. Εκείνος
ο ατόφιος θαλασσινός αέρας, αυθεντικός και ζωογόνος. Έμπαινε και
σάρωνε το στήθος της, τα πλευρά της, την πλάτη της. Το πουκάμισό της
τιναζόταν προς το πίσω, φούσκωνε απ’ τα πλάγια και γινόταν αερόστατο
που την τραβούσε προς τα πάνω. Τα πέλματά της ξεκολλούσαν σιγά σιγά
απ’ το έδαφος και πετούσε μ’ ανοιχτά τα χέρια μέσα στον γαλανό
ουρανό.
Από ψηλά