“25th hour” project
Ntina Dard | 28.6.2014
Οι μέρες της περνούσαν ανούσια, προγραμματισμένα και ακίνδυνα
καθώς το αύριο ήταν πιστή αντιγραφή του χθες, -το σώμα σε εγρήγορση,
το μυαλό σε νάρκη-. Δεν γύρευε χρόνο δικό της, τι να τον έκανε άλλωστε
αφού τα όνειρά της την είχαν εγκαταλείψει;
«Όχι, όχι», μάλωνε καμιά φορά τον εαυτό της, «εσύ αφέθηκες στην
εγκατάλειψη», και έδιωχνε στη στιγμή τη σκέψη αυτή με μια επίμονη
κίνηση του χεριού της.
Εκείνο το χάραμα ξύπνησε απ’ τα αναφιλητά της, το όνειρο που είδε την
τάραξε πολύ. Καθόταν καταμεσής ενός σκοτεινού δωματίου παρέα με το
κενό της ψυχής της. Ξάφνου, χέρια πολλά γαντζώθηκαν πάνω της και την
τραβούσαν με βία. Γνώριμες φωνές την πρόσταζαν να βγει για να
θαυμάσει τα δώρα της ζωής. Άπλωσε με λαχτάρα τα χέρια της για ν’
αγκαλιάσει τους αγαπημένους της, πρώτη φορά από τότε που έφυγαν
οριστικά την επισκέφτηκαν όλοι μαζί. Η ορμή τους την παρέσυρε και
πέρασε το κατώφλι. Το φως την τύφλωσε, η ζωή την καλωσόρισε κι
εκείνη, χαμένη και μπερδεμένη, ένιωσε να ξαναγεννιέται.
Δεν θέλει πια να επαναλάβει το χθες μα δεν ξέρει πως να αλλάξει το
σήμερα. Νυχθημερόν στύβει το μυαλό της για να βρει ένα ξεχωριστό
δώρο που θα κάνει καθημερινά στον εαυτό της. Σε κάθε σκέψη βρίσκει
κι από ένα ψεγάδι. Παιδεύτηκε πολύ μέχρι τη στιγμή που το πρόσωπό
της φωτίστηκε. Ξεκλέβοντας δυόμισι λεπτά απ’ την κάθε ώρα του
μερόνυχτου, θα του έκανε δώρο την εικοστή πέμπτη ώρα. Έφτασε η ώρα
της, η κατά δική της ώρα. Πόσο ταιριαστά συνυπάρχουν οι δυο τους!
Συμβιβάζεται με το παρελθόν, απομυζά το παρόν και επενδύει σε όνειρα
για το μέλλον.
85