“25th hour” project
Όμως, εγώ δεν έχω το σθένος να τον αντικρίσω απόψε. Εύχομαι να με
πάρει ο ύπνος.
«Κοίταξέ τον» ακούω τη φωνή μου να με προστάζει. «Μην τον αγνοείς.
Δεν ξέρεις τι είναι ικανός να κάνει αν συνεχίσεις να τον αγνοείς. Κοίταξέ
τον. Αυτή είναι η δική του ώρα».
Σηκώνομαι και ανάβω το φως. Παλιότερα τον φόβιζε το φως. Είχα έναν
τρόπο να τον διώχνω. Τώρα δεν έχω τίποτα.
«Τι θέλεις από εμένα;» του φωνάζω, μα η φωνή μου τρέμει από το φόβο
μήπως, τυχόν, μου απαντήσει. Αλλά Εκείνος δεν απαντά. Μόνο με
καταπίνει με το βλέμμα του.
Κι ευτυχώς που τελειώνει ο χρόνος του πριν τελειώσουν οι ανάσες μου.
Νύχτα 7864η.
Ατέλειωτες που είναι οι νύχτες μου.
Σκοτεινιάζει, βραδιάζει, ξημερώνει κι εγώ μένω άυπνος θεατής των
σκιών.
Κλειδώνομαι στο σπίτι, που μοιάζει πλέον με την προσωπική μου
φυλακή. Κι έχω αναλάβει διπλό ρόλο. Του φύλακα και του
φυλακισμένου.
Προσέχω να κλειδώνω σωστά, να μην υπάρχει διέξοδος διαφυγής. Κι
ύστερα κρύβομαι σε μια γωνιά και προσεύχομαι η νύχτα να διαρκέσει
όσο και οι συνηθισμένες της ώρες.
Μετράω ένα-ένα τα λεπτά που απομένουν ως το πρωί.
Ο Ήλιος είναι το κλειδί. Ξεκλειδώνω και βγαίνω από την φυλακή. Μέχρι
να νυχτώσει έχω πολλά να κάνω. Και σχεδόν τα καταφέρνω! Αν και τα
πρόσωπα των ανθρώπων μοιάζουν ξένα και παράξενα, αν και αντί για τις
φωνές τους, ακούω ένα ενοχλητικό βουητό. Σχεδόν τα καταφέρνω, αν και
οι λέξεις που προφέρω δεν έχουν νόημα κι όσα γράφω αμέσως τα ξεχνώ.
Μόλις φανεί το φεγγάρι τρέχω στο σπίτι.
Κλειδώνω και περιμένω. Θα φα