“25th hour” project
Βαγγέλης Δόνιος | 9.5.2015
Οι πρωινές τσιρίδες ήταν καθημερινό φαινόμενο στην πολυκατοικία της
οδού Πετμεζά 13, ένα ετοιμόρροπο μαυσωλείο που είχε κτιστεί την
εποχή που ο Παρθενώνας ήταν ακόμα γιαπί. Ο ήχος από την καμπάνα της
διπλανής εκκλησίας που βροντολογούσε ακριβώς στις επτά μισή
προκαλούσε σφοδρή σοβαδόπτωση στα διαμερίσματα και το αστικό που
έστριβε στη γωνία μπροστά από το ταλαίπωρο οικοδόμημα κάθε τρία
τέταρτα έκανε τους πολυέλαιους να τραντάζονται ανυπόμονα,
περιμένοντας την ευλογημένη στιγμή που θα ξεκολλήσουν από το ταβάνι
και θα αναπαυθούν εν ειρήνη στον σκουπιδότοπο. Τι κι αν η γριά μέγαιρα
στον δεύτερο καντήλιαζε τον ταλαίπωρο άντρα της ανελλιπώς κάθε πρωί
πριν ακόμα ανοίξει τα παρταλιασμένα της βλέφαρα, τι κι αν ο παπάς
κατέβαζε κάθε μέρα καινούρια καμπανο-ring tones από το internet, τι κι
αν ο ΟΑΣΘ βύθιζε κάθε μέρα την οικοδομή κατά 1 εκατοστό στο έδαφος.
Αυτό που ενοχλούσε και προβλημάτιζε περισσότερο τους ενοίκους ήταν
ένα ρυθμικό ντούπ ντούπ που ακουγόταν τα βράδια από το
οροφοδιαμέρισμα του τρίτου.
Τα υπερευαίσθητα και εκπαιδευμένα αφτιά τους ανέλυαν τα ωστικά
κύματα, τα αποκωδικοποιούσαν, και αναγνώριζαν το mystery sound:
Ήταν μεταλλικό κρεβάτι που χτυπάει σε υπεραιωνόβιο τοίχο. Το πόρισμα
που έβγαλαν, κατόπιν ωρίμου σκέψεως ήταν ότι το κρεβάτι δεν ήταν
δυνατόν να κοπανιέται αυτεπαγγέλτως στα ντουβάρια, αλλά μία άλλη
δύναμη προκαλούσε αυτή την κρουστική ταλάντωση. Δεν χρειαζόταν να
διαθέτουν και τεράστια φαντασία (αν και χρειάστηκε να ανακαλέσουν
πολύ μακρινές αναμνήσει