"25th hour" project | Page 708

“25th hour” project Ηλιάνα Χρήστου | 8.5.2015 Ορφέα. Μία ώρα είχαμε πάντα. Μα, μου φαινόταν σαν μια αιωνιότητα μαζί σου. Οι αναθυμιάσεις από τα τσιγάρα σου με ζάλιζαν. Μου έβαζες κρασί και σε κοίταζα. Εμείς δεν είχαμε ούτε αρχή ούτε τέλος. Βήματα κάναμε μόνο, βήματα προς μιαν άγνωστη πορεία. Ήμουν 22 κι ήσουν 30. Ήμουν μόνο ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν ήξερε πού να βαδίσει. Μιαν ώρα μόνο, κι όμως, πόσα γίνονταν κάθε φορά. Μίλαγες για ελευθερία, για έναν κόσμο διαφορετικό, για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν θα λογαριάζουν το χρώμα σου ή τα λεφτά σου. Μίλαγες και τα μάτια σου έλαμπαν. Κάποτε σου είπα για το σχολείο που θέλω. Με μια τεράστια αυλή, με παιδάκια να τρέχουνε. Ένα σχολείο χωρίς τάξεις. Α, είπα τη μαγική λέξη. Τάξη. Και τότε άρχισες να μου μιλάς για τον Gramsci. Και εγώ σου είπα για την Dolores Ibarruri και με φίλησες. Κι όταν πέρασε η ώρα, έπρεπε να φύγω. Θυμάμαι ακόμα το τελευταίο βράδυ μας. Σχεδόν λιπόθυμη στην αγκαλιά σου. Δεν έκλαψα. Δεν έκλαψα ποτέ μπροστά σου. Μα δε γινόταν αλλιώς. Κάποτε μου είπες πως στις ζωές μας μπαίνουν άνθρωποι κι ύστερα φεύγουν. Ορφέα. Πόσες φορές φώναξα το όνομά σου στον ύπνο μου. Πόσες φορές το ψιθύρισα, με κλειστά μάτια, κολυμπώντας σε μια θάλασσα στο Σούνιο το περασμένο καλοκαίρι. Ορφέα. Αν είχα μόνο μιαν ώρα, θα την ξόδευα μαζί σου, δίπλα σε μια θάλασσα στην Εύβοια. Ορφέα. Το τέλος μας έφτασε. Ποτέ δε θα ξεχάσω την τελευταία αγκαλιά σου. Λοιπόν, Ορφέα, τα είπαμε όλα. Αντίο, λοιπόν, και να θυμάσαι, μην πίνεις τόσο. 708