"25th hour" project | Page 702

“25th hour” project φιλί στο στόμα και κλείνω την πόρτα καθώς αυτή κατεβαίνει τις σκάλες προς την έξοδο της πολυκατοικίας. 25 ετών και μία μέρα.. η πρώτη από τις δύσκολες. Άρρωστη ψυχολογικά μα και σωματικά! Το ποτό και ο χορός χθες με ανάγκαζαν να βγαίνω από το club και εκεί ήταν που ο ωμός καιρός της Γερμανίας δεν με λυπήθηκε. Εκτός αυτού το σώμα μου δεν ξέχασε την αναμενόμενη μηνιαία αφόδευση άχρηστου αίματος μαζί με κράμπες σε όλο μου το κορμί και αφόρητους πονοκεφάλους. Μια υπέροχη πρώτη μέρα των εικοστών πέμπτων πρώτων χρόνων. Όρεξη για τίποτα, σκέψεις κενές! Ο εαυτός και η συνείδηση είχαν σταματήσει και αυτοί την συζήτηση. Μια χαζή, εκνευριστική ηρεμία, από αυτές που σε φοβίζουν. Και ξαφνικά μετά από κάμποσα χάπια για τον πονοκέφαλο και τις κράμπες άρχισα να σκέφτομαι… υπερβολικά από όσο θα έπρεπε. «Θα φύγω, θα γυρίσω Ελλάδα, θα ζήσω μαζί του, δεν θέλω να τον χάσω πάλι!» Μετά το ξανασκέφτηκα, «Όχι δεν γίνεται να αφήσω ό,τι έφτιαξα εδώ, να παρατήσω τους στόχους μου. Θα περιμένω να τελειώσω τις σπουδές και θα φύγω μετά. Θα προσπαθήσω να βρω δουλειά στην Αθήνα σε συνεργασία με Γερμανία, μην πάει χαμένη και η γλώσσα. Μα τι λέω αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Δεν θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να ξεφύγω. Θα με καταστρέψει όλο αυτό. Πρέπει να χαθώ… μα δεν μπορώ να του το ξανακάνω αυτό. Μα δεν γίνεται αλλιώς, κάτι πρέπει να κάνω να είμαι χαρούμενη, να προχωρήσω μόνη αν δεν γίνεται μαζί με αυτόν. Πρώτο μήνυμα… παραδόθηκε. Πρώτο δάκρυ… κύλησε! Τα μάτια κλεί