“25th hour” project
Fidelio | 29.4.2015
Πρώτη φορά σε δικό μου σπίτι. Και ένα από τα πιο αξιόλογα πράγματα
που είχα αγοράσει θυμάμαι, ήταν ένα μικρό ρολόι για το κομοδίνο.
Απλό, λιτό, πιστό. Πολύ πριν έρθουν τα κινητά στη ζωή μας, με ξυπνούσε
κάθε πρωί για τη δουλειά. Ήταν εκεί και μετρούσε τον χρόνο στην
προσαρμογή. Στη ζωή που είχε ξεκινήσει. Στα πρώτα μαγειρέματα,
ανάμεσα σε υδρατμούς από φρέσκα λαχανικά, σε μουσικές που
ερχόντουσαν όμορφα και πότιζαν τους τοίχους. Σε μεγάλες παρέες τα
βράδια στο σπίτι.
Ήταν εκεί και μετρούσε τον χρόνο όταν πρωτομπήκε σε βαλίτσα. Και
κάθισε για μέρες στα σκοτεινά, ανάμεσα στις πετσέτες. Όταν πρωτοέζησε
δίπλα στη θάλασσα και όταν έμενε για μέρες μόνο του. Όταν το κοιτούσα
γεμάτος απραξία , αναζητώντας τις ευθύνες των πράξεών μου και όταν
μελαγχολούσα για κάτι καπνούς, άλλοτε άσπρους και άλλοτε μαύρους.
Ήταν εκεί μπροστά μου, όταν παίρνονταν οι αποφάσεις οι μεγάλες, οι
καθοριστικές. Ήταν στη λύτρωση, στο κυνήγημα του ονείρου, μέσα στην
καμπίνα του πλοίου, που το είχα βγάλει για να του πω ότι φτάνουμε σε
λίγες ώρες στην καινούργια γη. Ήταν μαζί μου στα νυχτερινά μεροκάματα
και στην πρωινή σπουδή. Στους έρωτες και στις αυταπάτες. Στο επόμενο
σπίτι και στο μεθεπόμενο. Στις μαχαιριές και στα δάκρυα. Μετρούσε
τακτικά και ασταμάτητα, τον πόνο της αγάπης. Αργότερα πάλι, μετρούσε
τις ατελείωτες ώρες της απώλειας και της σιωπής. Και μετά ξαναμπήκε
στο πλοίο.
Και ήταν εκεί, να με ξυπνάει πάλι, ξανά και ξανά. Να με περιμένει να
γυρίσω απ’ την εξέγερση, που ποτέ δεν ήρθε. Να μας κοιτάει και να
συνεχίζει να μετράει τον χρόνο καθώς βάζαμε μαλόξ στα καμένα μας
πρόσωπα. Να ζει μαζί μου τις φιλοξενίες, τις φιλίες, τα συναισθήματα και
τις συναντήσεις. Και μετά ξανά στο σκοτάδι της βαλίτσας.
Ήταν εκεί, στον βούρκο που πέφτει η ψυχή όταν συναντά την απόγνωση.
Να μετρά τον χρόνο, που για μένα είχε σταματήσει. Και όταν
ξαναξεκίνησε. Και μπήκα πάλι στον δρόμο του κανονικού καθημερινού
ρομπότ.
Ήταν εκεί όταν ξαναβρήκα και πάλι την ουσία, αυτή τη φορά με
περισσότερη ελευθερία και απεμπλοκή από τις ενοχές. Τότε που
σηκώθηκε για πρώτη φορά το προσωπικό λάβαρο, το μεταξωτό και
692