“25th hour” project
Μαρία-Αλίκη Κουτσούκου | 1.4.2015
Είμαστε άνθρωποι.
Και ως άνθρωποι έχουμε ένα κακό. Ζητάμε περισσότερα από αυτά που
έχουμε. Στον πλανήτη μας, λοιπόν, η ημέρα μας, για καλή ή για κακή μας
τύχη, απαρτίζεται από 24 ώρες. 24 ώρες που τις προσχεδιάζουμε πριν
καν αυτές ξεκινήσουν. Ξέρουμε λίγο πολύ τι θα κάνουμε μέσα σε αυτές
τις 24 ώρες. Και εδώ είναι το θέμα. Αν μας έλεγε κάποιος ότι υπάρχει μια
ώρα, μια 25η ώρα, εμείς τι θα κάναμε; Θα την κατατάσσαμε τελείως
αψήφιστα στο πρόγραμμά μας ή γι’ αυτή την 1 και μοναδική ώρα θα
κάναμε κάτι διαφορετικό;
Και εδώ έρχομαι εγώ και σας λέω τι θα έκανα εγώ αν είχα αυτή την 1
ώρα. Γι’ αυτή την 1 ώρα θα απαρνιόμουν τους φόβους μου και τις
αναστολές μου. Θα σταμάταγα να είμαι εκείνη η φοβιτσιάρα που είμαι
και αυτή την 25η ώρα θα γινόμουν πραγματικά ελεύθερη. Θα έλεγα αυτά
που νοιώθω. Θα έλεγα ότι αγαπώ την οικογένεια μου. Τους φίλους μου
και όλους αυτούς που μου κάνουν καλό. Όλους αυτούς που κοιτούν το
καλό μου και όχι να δημιουργούν τοξικές σχέσεις μαζί μου. Θα
ερωτευόμουν. Απλά, απόλυτα και χωρίς καμιά ενοχή για τα
συναισθήματα μου. Θα ερωτευόμουν με όλο μου το είναι και δεν θα με
ένοιαζε τίποτα άλλο. Αυτό θα με έκανε και να εμπιστευτώ τους
ανθρώπους γύρω μου. Γιατί την 25η ώρα δεν θα χρειαζόταν να κρατά
κανείς κακία σε κανένα. Θα ήταν όλα υπέροχα. Σαν ένας άλλος
παράδεισος, σαν μια ουτοπία.
Όμως κακά τα ψέματα. Η 25η ώρα δεν υπάρχει. Μακάρι να υπήρχε. Εγώ
τουλάχιστον θα ήξερα πώς να την εκμεταλλευόμουν. Έτσι, το
συμπέρασμα είναι απλό. Πρέπει στις 24 ώρες που υπάρχουν να
δημιουργούμε εμείς την 25η ώρα. Γιατί η 25η ώρα δεν είναι τελικά μια
απλή ώρα. Είναι όλα αυτά που εμφανίζουμε στους άλλους. Είναι όλα
αυτά τα ψήγματα του πραγματικού μας εαυτού που μπορούν να δουν οι
άλλοι.
Η 25η ώρα είναι η εμφιαλωμένη ευτυχία.
638