“25th hour” project
«Αζεριάδης».
Δεν προσπαθεί να κρύψει τη στιγμιαία απογοήτευσή της, θα ήθελε να
είχε μπορέσει να γλιτώσει από μένα.
«Το άλφα το έχει η κυρία Νικιάδου αλλά σήμερα απουσιάζει. Ελάτε στο
γραφείο μου».
Κάθομαι μπροστά στο γραφείο της ενώ σκέφτομαι ότι η δεύτερη δόση
χαπιού που πήρα το πρωί μάλλον δεν έχει κάνει τίποτα, το δεξί μου
γόνατο τρέμει αλαφριά. Δεν ξέρω αν το βλέπω μόνο εγώ αλλά βάζω την
πλαστική σακούλα στα πόδια μου, ακουμπώ πάνω τις παλάμες μου.
«Χρειάζονται κάποια χαρτιά»
Με κοιτάζει χωρίς έκφραση, θα μπορούσα να ήμουν ένα έπιπλο, ένα
συρτάρι που άνοιξε απροσδόκητα και που εκείνη δεν θέλει να κλείσει.
«Τα έχω όλα».
«Όλα;» Κάτι μου λέει ότι δεν με πιστεύει.
Βγάζω από την τσάντα τα χαρτιά, αρχίζω να της τα απαριθμώ.
«Διαθήκη, πιστοποιητικό πλησιέστερων συγγενών, δήλωση φόρου
κληρονομιάς...»
Καθώς της τα δίνω ένα - ένα, δύο τρεις σελίδες κυλούν από τα πόδια μου
στο πάτωμα, γλιστράνε και καταλήγουν μπροστά από τις μύτες των
παπουτσιών της. Αντανακλαστικά, περιμένω ότι θα σκύψει να τις πιάσει
και να μου τις δώσει, αλλά δεν κάνει καμία κίνηση κι ας τις βλέπει, είναι
σαν όλα αυτά να συμβαίνουν πολύ μακριά της, είναι εκεί και δεν είναι,
ζει τις ίδιες στιγμές κάθε ημέρα. Σε συνεχή επανάληψη. Μέσα μου
γίνομαι μικρός, θα ήθελα να μπορούσα να χωθώ κάτω από το τραπέζι,
να παίξω ένα περίεργο κρυφτό, με τον εαυτό μου, με τους υπαλλήλους,
με το σύστημα. Όταν μιλάω ακούγομαι ήρεμος και δεν είναι από το χάπι.
«Χρειάζεται κάτι άλλο;»
«Ελάτε τη Δευτέρα με τα συμβόλαια. Όχι σε μένα, στην κυρία Νικιάδου».
Δε με κοιτάει και ασφαλώς δεν μου δίνει το χέρι. Η φράση της εξόδου απαλλαγείτε από μένα, στον προθάλαμο περιμένουν ήδη δέκα άτομα και
η ώρα είναι ακόμη εννιά.
594