“25th hour” project
Μάτα Καστρησίου | 6.3.2015
Στην Ιαπωνία του 2189 θα φανερωθεί φωσφορίζουσα η αύρα μας η ώρα
19.45 εν μέσω κάποιου virtual ηλιοβασιλέματος.
Στην Ιαπωνία του 2189 θα αποκαλυφθεί επιτέλους πως ουδέποτε η δύση
είχε χρώματα κόκκινα κι όλα τα παιδιά με τη γαλάζια αύρα θα βγάλουν
τα περίστροφά τους και θα οργώσουν με σφαίρες το δυσδιάστατο.
Τα κεντρικά ηχεία των ουρανών του Τόκιο θα παίζουν Bauhaus, τ’ αγόρια
θα φιλάνε τα κορίτσια με τις γλώσσες τους σμπαράλια.
Θα πέσει ηλεκτροπληξία στα κυκλώματα, θα πέσει και μια απανταχού
λύπη, μια ταυτότητα λύπη, ηλεκτροπληξία στα κυκλώματα και
σπασμένες οθόνες.
Οι κεντρικές λεωφόροι κρύσταλλα και νερά και πυγολαμπίδες που
τρεμοπαίζουν απ’ το κρύο θα ’ναι τ’ άστρα και φωτάκια τ’ άστρα θαμπά.
Μια γαλάζια σκοτεινιά θα πέσει κι ό,τι ποθήσαμε, ολόγραμμα τώρα
μπροστά από ουρανοξύστη χιλίων ορόφων και μας περιμένει.
Κάθε σώμα θα ’ναι δυο σώματα, κι ένα χέρι με σάρκα θα κρατά το
πρόσωπό μας να το φιλήσει, κι ένα χέρι διάτρητο, ακτινογραφίας χέρι,
θα κρατά το μυαλό μας να το συντρίψει.
Μια διττή αναπαράσταση για κάθε επιθυμία, να επισημαίνει πως το εδώ
εμπεριέχει το όλον.
Κι αυτό παρ’ το ενίοτε ως παρηγοριά για μια πιθανότητα υπαρκτή κι
ενίοτε ως κατάρα για την χαμένη ευκαιρία του εφικτού.
Ολοκάθαροι θα διαγράφονται οι νευρώνες μας, ολοκάθαροι κι οι
θρόμβοι και θα ’χουν φωνή οι πόνοι μας και τα τριξίματα στις αρθρώσεις
μας θα τραγουδούν.
Κύμα ο ήχος μας, κύμα προς καταγραφή και το υλικό απ’ το οποίο
είμαστε φτιαγμένοι. Κι η ενέργεια μας, δυο σημεία που εκτείνονται στο
άπειρο, μια πλημμυρίδα για το καλωσόρισμα και μια άμπωτη για το
αντίο.
Στην Ιαπωνία του 2189 ή στη Ρωσία,
στο Starachowice του 2189 ή στο Buffalo Soapstone που ξέρουν από
αιώνιο γαλάζιο,
588