"25th hour" project | Page 582

“25th hour” project Μαριάννα Αναγνωστοπούλου | 3.3.2015 «Σ’ αγαπώ, αδερφέ». Πόσο συχνά μου το έλεγε παλιά. Όταν ήμασταν μικροί και ευτυχισμένοι. Όταν παίζαμε στην αλάνα του χωριού. Όταν η μάνα του τις έβρεχε γιατί πάντα έσκιζε τα ρούχα του στο έξαλλο παιδικό παιχνίδι. Και τα έσκιζα κι εγώ για να τις φάω μαζί του. Γιατί ήταν ο μικρός μου αδερφός. Γιατί πονούσα όταν πονούσε. Γιατί ήμασταν ενωμένοι σαν ένα… Ξημέρωσε. Μα πόσο γρήγορα περνάει η καταραμένη ώρα όταν είσαι βυθισμένος στις σκέψεις σου. Αλλά και πόσο βασανιστικά περνάει όταν ο κόσμος γύρω σου πλήττεται. Δύο χρόνια τώρα η δικτατορία καλπάζει στη χώρα σαν μαύρο άλογο που τα γεροδεμένα του πόδια καταστρέφουν καθετί στο διάβα τους. Η διαφορά είναι ότι για το άλογο αυτό το «καθετί» είναι απλά ξερά κλαδιά. Για τη δικτατορία είναι κάτι πιο σημαντικό. Είναι ανθρώπινες συνειδήσεις. Τηλέφωνο. Περίεργο, κανείς δεν με καλεί τελευταία. - Παρακαλώ; - Εγώ είμαι… Ψέλλισε μια αδύναμη νεαρή φωνή, τόσο γνώριμη… Αδερφέ; Δάκρυα έφτασαν αστραπιαία στα μάτια μου. Σε λίγα μόλις λεπτά έτρεμα σύγκορμος από λυγμούς. Και τότε ξανά εκρήχθηκαν τα γνωστά μου ξεσπάσματα. Να πας στο διάολο! Και εσύ και αυτοί που υπηρετείς και οι ιδέες σας! Τάσσεσαι με ένα σάπιο καθεστώς; Καλά άκουσες, ΣΑΠΙΟ! Ζέχνει στο σώμα σας η ανθρώπινη σάρκα αυτών που έχετε σκοτώσει! Ζέχνουν οι νεκρωμένες συνειδήσεις αυτών που ζουν ακόμη! Πώς το κάνεις; Σε βοηθούσα πάντα να γίνεις ανοιχτόμυαλος. Να βλέπεις τη ζωή και όλες τις αποχρώσεις της σφαιρικά. Όχι να σέρνεσαι σαν πρόβατο που ακολουθεί το κοπάδι και τον βοσκό. - Αδερφέ, σε παρακαλώ… Όχι δεν σταματάω! Μόνο όταν πεθάνει και το τελευταίο κύτταρο μου, τότε μόνο θα σταματήσω να αντιστέκομαι. Και τότε μόνο θα σταματήσω να προσπαθώ να σε πείσω να απαρνηθείς την χολέρα που σου τρώει τον εγκέφαλο και λέγεται «25η ώρα». 582