“25th hour” project
Μαριάνθη Κ. | 23.2.2015
Κοιμάμαι; Είμαι ξύπνια; Δεν ξέρω, μακάρι να είμαι ξύπνια. Ηρεμία,
απόλυτη γαλήνη. Φωνές χαλαρές, ακριβώς αυτό που ταιριάζει στο τοπίο.
Ήσυχο, φωτεινό, σαν πίνακας! Μου προσφέρει αγαλλίαση. Μου δίνει
ένα συναίσθημα περίεργο που το νιώθω πρώτη φορά. Υπάρχει
ασφάλεια. Την νιώθω. Την έχω γύρω μου. Μελαγχολία; Όχι, γιατί
εξάλλου. Ό,τι θέλω είναι εκεί μαζί μου. Μου κρατά το χέρι. Με κοιτά στα
μάτια και μου γελά. Δεν πρέπει να φύγει. Δεν πρέπει να φύγω. Είμαστε
εμείς. Μόνο εμείς. Οι άλλοι απλά μας περιβάλλουν νοερά. Είναι
χειμώνας; Ναι είναι χειμώνας. Δεν κρυώνω όμως. Νιώθω ζέστη παρόλο
που κάθομαι στην ακροθαλασσιά. Αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου η
θάλασσα, εξάλλου δίπλα της μεγάλωσα. Όταν έφυγα από το πατρικό μου
σπίτι για σπουδές νοστάλγησα πολλά, αλλά κυρίως την θάλασσα! Τώρα
όμως είμαι εκεί, την αγγίζω. Νιώθω την αύρα της και την αρμύρα της. Το
χέρι του περνά μέσα από τα μαλλιά μου! Αχ αυτό το άγγιγμα, πολλά
υποσχόμενο! Πεθαίνω για να με αγγίζει. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να
γνωρίσεις έναν άνθρωπο. Χαμογελά και με ρωτά αν είμαι ευτυχισμένη.
-
Ναι είμαι πολύ ευτυχισμένη.
-
Γιατί τώρα;
-
Γιατί ό,τι θέλω το έχω εδώ.
-
Σου λείπει η καθημερινότητά σου;
-
Όχι, απολύτως όχι. Εσένα;
-
Όχι.
Δεν μου λείπει που έχω άγχος. Είμαι ήρεμη. Θέλω να είμαι ήρεμη. Δεν
μπορώ στην καθημερινότητά μου. Θέλω την ευτυχία ενός μικρού παιδιού
ξανά. Θέλω χαμόγελα. Θέλω ξεγνοιασιά. Θέλω ζωή. Δεν θέλω κακοτυχίες
και άσχημα παιχνίδια της μοίρας. Δεν θέλω αρρώστιες. Δεν θέλω τίποτα
που να απομακρύνει το χαμόγελό σου από τα χείλη σου. Μου δίνεις
δύναμη όταν γελάς. Με βοηθάς να προχωρώ πιο πέρα. Θέλω να πηγαίνω
πιο πέρα. Μόνο πιο πέρα, ποτέ πίσω. Πάντα μαζί σου όμως!
Ξαφνικά όλα χάνονται. Ήχοι δυνατοί, βαβούρα, αυτοκίνητα. Ξυπνητήρι.
Σηκώνομαι, ετοιμάζομαι, φεύγω, δουλειά και πάλι δουλειά και πάλι
δουλειά. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του γραφείου και αναπολώ τον
565