“25th hour” project
Ελένη Λιόγκα | 20.2.2015
σε έζησα όπως ήθελες να σε ζήσω
μου έμαθες πιο πολλά από όσα υπολόγιζες
ή είχες σκεφτεί ή πρόλαβες
με κοίταξες με μάτια πλημμυρισμένα αγάπη
και μου έδωσες...
Στ’ αλήθεια, πόση αγάπη έδωσες για μένα
σε μένα
«δεν μετριέται η αγάπη μάτια μου»
μ’ αγκάλιασες τόσες φορές, σφιχτά
με χέρια ελαφριά γεμάτα δοτικότητα
γεμάτα προστασία από όλους... Από όλα
με φώναζες με τ’ όνομά σου
με φωνή γλυκιά, τραγουδιστή.
Τι δώρο κι αυτό
μ’ έσπρωξες,
ανάλαφρα να υψωθώ σε κόσμο άγνωστο
με αέρα χαδιού
για να μην καταλάβω τη δυσκολία
μου έμαθες να κολυμπάω χωρίς προστασία επιφανειακή
την δύναμη και πού να την ψάχνω
κάθε που κύματα έσκαγαν στα δάχτυλά μου κι αυτά ήταν γυμνά
με άκουγες και μου μιλούσες ώρες
μου έδειχνες τη θέα απ’ το μπαλκόνι και τα φώτα από μακριά
με μάθαινες τί είναι να αγαπά κάποιος
πολύ
πολύ…
Έχτιζες ένα «σ’ αγαπώ» και το φύτευες βαθιά
να πιάσει ρίζες
γερές
ξέρεις πόσο μεγάλωσε τώρα πια;
Τώρα
που σε είδα όπως δεν θα θελες να σε δω
μην μπορώντας να καθυστερήσουμε το άγνωστο αιώνιο
με τρεμάμενες καρδιές και οι δυο μας κάναμε σαν να μην βρέχει
όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν πάνω στον πόνο
ήταν άλλα μάτια
561