“25th hour” project
Μηλέβα Αναστασιάδου | 12.6.2014
Η μαγική σκάλα ήταν ακουμπισμένη περήφανα στον τοίχο εδώ και
χρόνια ως οικογενειακό κειμήλιο, σαν να είχε διεκδικήσει και κερδίσει
τούτη τη θέση με τα κατορθώματά της. Ήταν μια ξύλινη σκάλα, από
εκείνες τις παλιές που πια δεν φτιάχνονται, χειροποίητη και γερή για
πολλά χρόνια, ικανή να σηκώσει το βάρος δέκα ανθρώπων, χωρίς
γκρίνια, τριξίματα και ζημιές. Μια πιο ελαφριά και εύχρηστη, σιδερένια
σκάλα είχε αναλάβει τον χρηστικό, πρακτικό και ταπεινό, αλλά
απαραίτητο ρόλο της στις δουλειές του σπιτιού.
Ο παππούς περνούσε τον περισσότερο χρόνο του καθισμένος στην
αγαπημένη του πολυθρόνα, τοποθετημένη μπροστά από την παλιά
σκάλα, αναπολώντας τις μέρες που πέρασαν. Περισσότερο από κάθε
άλλη εποχή της δύσκολης ζωής του, ο γέρος άνθρωπος θυμόταν τον
καιρό εκείνο που, κυνηγημένος, αναγκαζόταν να κρύβεται για να
γλιτώσει από τους διώκτες του. Για τον παππού, το παρελθόν
αποτελούσε περισσότερο ένα ασφαλές κι απάνεμο λιμάνι, όπου η σκέψη
του δραπέτευε, όταν είχε ανάγκη να ξεφύγει από το κενό παρόν, παρά
φωτεινό φάρο να τον καθοδηγεί στο μέλλον, όπως συνήθως συμβαίνει
με τους ηλικιωμένους ανθρώπους άλλωστε.
Έμεινε μόνος του ο παππούς εδώ και καιρό με τον εγγονό του, ο οποίος
προσπαθούσε κάθε τόσο να ξεκλέβει χρόνο για να συντροφέψει τον
μεγαλύτερο άνθρωπο και να ακούσει αυτά που είχε να του διηγηθεί,
ξαπλωμένος απέναντί του, πάνω στο μπαούλο που χρησίμευε και ως
αποθηκευτικός χώρος για την καινούρια σκάλα. Ακόμα θυμάται ο
παππούς την εποχή που τον κυνηγούσαν κι αναγκαζόταν να κρυφτεί στο
πατάρι για μέρες, με ελάχιστο φαγητό και νερό. Όταν δεν είναι χαμένος
στον αχανή λαβύρινθο του μυαλού του, με τα μάτια του καρφωμένα σε
ένα απροσδιόριστο σημείο πέρα από τον τοίχο, μιλά για την μέρα εκείνη
που οι εχθροί ανακάλυψαν την κρυψώνα, την μέρα που ο νους του έχασε
τον δρόμο του για πάντα κι από τότε δεν κατόρθωσε ποτέ να ξαναβρεί τα
λογικά του. Δεν κατόρθωσαν να τον βρουν, λέει. Η μαγική σκάλα τον είχε
σώσει. Σύμφωνα με την ιστορία του παππού, η οποία έγινε με τα χρόνια
θρύλος για τον ίδιο και παραμύθι για τους υπόλοιπους, η ξύλινη σκάλα
δεν τον είχε οδηγήσει στο γνωστό πατάρι, αλλά σε ένα μέρος όμορφο κι
απόκοσμο, στο οποίο ο χρόνος δεν μετρούσε όπως συνήθως.
55