“25th hour” project
ψυχρότητα. Δεν είχαν κι άδικο. Όμως κάτω από την φαινομενική
αταραξία και το σκληρό περίβλημα, μέσα, στο εσώτατο βάθος, στον
πυρήνα του, ο Άλταρ έβραζε σαν λάβα ηφαιστείου. Απλά, είτε λόγω
συγκυρίας, είτε λόγω ελλιπούς ερεθίσματος ή ακόμα ακόμα μη ικανής
εντάσεως ερεθίσματος, ο κρατήρας του δεν είχε παραδοθεί ποτέ στην
έκρηξη. Υπήρχε μονίμως εμπλοκή στην ανάφλεξη. Είχε προσπαθήσει
πολλές φορές να φανταστεί πώς θα ήταν να έχανε κι αυτός έστω για μια
φορά τον έλεγχο, την ικανότητα να επιβληθεί στον εαυτό του, πως θα
αντιδρούσε αν ξαφνικά τον κυρίευε μία επιθυμία χαίνουσα που θα τον
ανάγκαζε να χάσει τον ύπνο του, την επιλογή του πάνω στα πράγματα,
την αυτοκυριαρχία του. Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνονταν
ικανό, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο, να τον βγάλει βίαια από τη
νιρβάνα της σκανδαλώδους αυτάρκειας.
Γνώριζε καλά πως κι ο πάγος ήταν εξίσου αποτελεσματικός στην
πρόκληση εγκαυμάτων και είχε καταφέρει να μετουσιώσει την
οφθαλμοφανή του αναπηρία για έκρηξη σε μια ομιχλώδη, εθιστική κι
ακατανόητη γοητεία. Αυτή η γοητεία της παρεξήγησης αποδείχθηκε εκ
των υστέρων το πιο αποτελεσματικό όπλο στην διατήρηση των
αποστάσεων και των τύπων. Η αλήθεια όμως, πίσω από όλη αυτή την
χειριστική κατασκευή και την διανοητική οχύρωση, ήταν ότι ο Άλταρ,
όπως κάθε θνητός που διέθετε σάρκα, καιγόταν από την επιθυμία να
καεί επιτέλους από επιθυμία.
Όταν ο αισθητήρας του άρχισε να δονείται, ήξερε πως είχε πια μόνο 25
ώρες. Στο διάστημα αυτό, προετοιμάστηκε σωματικά και ψυχικά για την
ανάληψη. Πλύθηκε και αλείφτηκε με την κρέμα που είχε παρασκευάσει
για την περίσταση. Ένα μείγμα γύρης και γάλακτος. Καθώς στέγνωνε
επάνω του, το σώμα του χρύσιζε κι αντανακλούσε το φως. Έπειτα
συνέχισε με τις ασκήσεις αναπνοής και συγκέντρωσης. Όταν ξεκίνησε να
εκτελεί τις ασκήσεις αιώρησης, έμοιαζε με σάρκινο πρίσμα καθώς
στροβιλίζονταν με χάρη μέχρι να σταθεροποιηθεί στη σωστή θέση.
Πέρασαν έτσι 23 ώρες. Όταν συνειδητοποίησε πως το πέρασμά του
έφτανε στο τέλος, η μορφή της κατέκλυσε τη σκέψη του. Του ήταν πια
αδύνατο να συγκεντρωθεί στα μάντρα, το όνομά της μπλεκόταν με τις
συλλαβές και του έφερνε χαμόγελα και σύγχυση. Μόνο όταν άδειασε
εντελώς, μόνο όταν εγκατέλειψε κάθε ιδέα, γνώση, νόηση κι αντίσταση,
καταλείφθηκε ολοσχερώς από εκείνη.
537