“25th hour” project
Άννα Νιαράκη | 9.2.2015
Έκλεισε τα μάτια του και συνέχισε να βυθίζεται. Είχε τρυπήσει τώρα το
στρώμα και το σώμα του έσπρωχνε το πάτωμα, ώσπου τελικά, αυτό
υποχώρησε κάτω από το βάρος του κορμιού του κι άνοιξε όπως το
νούφαρο στην πρωινή δροσιά. Αιωρούνταν τώρα στο ταβάνι πάνω από
το κρεβάτι της. Εκείνη ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα και διάβαζε ένα
φτηνό ρομάντζο. Γύριζε τις σελίδες αργά, μπρος πίσω και κουνούσε το
αριστερό της πόδι νευρικά. Του προκαλούσε εκνευρισμό, καθώς τάραζε
τον αέρα του δωματίου και τον εμπόδιζε να αυτοσυγκεντρώνεται με την
άνεση που του χάριζαν τα αμέτρητα χρόνια πρακτικής. Είχε μονίμως τα
μάτια κλειστά και σε λίγο θα δοκίμαζε μια καινούργια τεχνική που θα του
επέτρεπε να αιωρείται κάθετα. Η τεχνική αυτή παρουσίαζε πολλές
δυσκολίες κι ο Άλταρ δεν είχε καταφέρει ποτέ να την τελειοποιήσει.
Τώρα όμως, καθώς γνώριζε πως ο χρόνος του τελειώνει, ήταν
αποφασισμένος για όλα. Έγειρε το λαιμό του πίσω και χαλάρωσε εντελώς
τους μύες του προσώπου του. Σε λίγα δευτερόλεπτα το σώμα του άρχισε
να στροβιλίζεται, να αλλάζει κλίση ώσπου σταθεροποιήθηκε σε κάθετη
θέση. Αιωρούνταν τώρα παράλληλα με τον τοίχο του υπνοδωματίου και
μπορούσε να νιώθει τη μετατόπιση των μορίων του αέρα από το νευρικό
κούνημα του ποδιού της πιο άμεσα. Όταν ένιωσε άνετα στην καινούργια
του θέση και βεβαιώθηκε πως έλεγχε απόλυτα την αιώρηση, αφέθηκε να
ταλαντεύεται ελαφρά, ανεπαίσθητα, σαν μωρό στην κούνια του. Το πόδι
της, αυτό το υπέροχο άκρο, έδινε τον τόνο και το ρυθμό, ένα πόδι μαέστρος με το σώμα του ορχήστρα στο έλεός του. Θα ήθελε να βγάλει
έναν μικρό αναστεναγμό, όμως η παραμικρή απόκλιση από τη
συγκέντρωσή του θα είχε ολέθρια αποτελέσματα. Αρκέστηκε απλά στην
προσομοίωση ενός μικρού αναστεναγμού και υποδύθηκε ακόμα και πω ς
γέλασε με την αντίδρασή του.
Ώρες ώρες ήταν φοβερά διασκεδαστικό να έχει εκατό τοις εκατό τον
έλεγχο της ύπαρξής του, κι άλλες αφόρητα πληκτικό και σχεδόν
απάνθρωπο, αν και δεν ήταν βεβαίως άνθρωπος. Ήταν διαβάτης. Αιώνιος
ταξιδευτής. Διαγαλαξιακός καλόγερος. Ή απλά τρελός. Ο εγγενής
κυνισμός ήταν άλλωστε το δυνατότερο σημείο του. Αυτό που του
επέτρεπε να διατηρεί την ψυχραιμία του όταν όλοι γύρω του γίνονταν
έρμαια της παρόρμησης ή της συγκίνησης. Εκείνος είχε πάντα τον έλεγχο.
Πάντα. Πόσες φορές δεν είχε κατηγορηθεί για την παροιμιώδη του
536