“25th hour” project
Ελισάβετ Π. | 3.2.2015
Χαιρετάς, προσφέρεις ευγενικά το χέρι σου. Χάρηκες.
Δεν θυμάσαι καν το όνομα. Δεν σε ενδιέφερε και ποτέ. Εκπληρώνεις με
άριστα τις κοινωνικές σου υποχρεώσεις και μετά… κενό.
Η γνωριμία με τον εαυτό σου αποτελούσε πάντα για σένα
προτεραιότητα.
Και εκκρεμότητα, χαρακτήριζες όλα τα υπόλοιπα.
24 ώρες δεν είναι αρκετές για να ανακαλύψεις το «είναι» σου. Θέλεις κι
εκείνη, τη διαφορετική, την 25η. Τότε που όλοι κοιμούνται, ακόμη κι εσύ.
Με τα μάτια κλειστά και το πνεύμα ξάγρυπνο.
Η ολότητα του είναι σου, κομμένη και ραμμένη σε ένα κομμάτι χαρτί.
Εγωκεντρισμός, υπεροψία, αλαζονεία… Ή απλά απάθεια;
Απάθεια είναι, όταν τα συναισθήματα σου υπερχειλίζουν της
κατσαρόλας που τα έχεις βάλει και εσύ κλείνεις το μάτι (της κουζίνας).
Όταν εσύ βλέπεις κίτρινους μικρούς λαμπτήρες, κατασκευασμένους από
τους πολυμήχανους Κινέζους, με 5 γωνίες για να στέκονται όρθια, ενώ οι
άλλοι βλέπουν απλά αστέρια, τότε συνειδητοποιείς ότι κάπου διαφέρεις.
Κι είναι η διαφορά τόσο έντονη, που σχεδόν σε γοητεύει, ενώ παράλληλα
σε παραγκωνίζει σε έναν υπερρεαλισμό που όσο άγνωστος είναι, τόσο
κοντά σου έρχεται.
Βασικό υλικό της συνταγής, η φαντασία. Άλλωστε, χωρίς αλκοόλ, δεν
φουσκώνει το γλυκό.
Και θα ήταν ιδανικά, σχεδόν ουτοπικά. Αλλά παντού υπάρχουν τρύπες.
Τόσα συναισθήματα και σκέψεις και στον σάκο του Αϊ-Βασίλη να τα
χωρέσεις (όχι του κανονικού, αυτού της Coca Cola), πάλι θα σκιζόταν.
Δεν είσαι σπουδαίος, δεν είσαι κάτι μεγάλο, δεν είσαι όμορφος. Νομίζεις
ότι είσαι έξυπνος, αλλά οι πιο έξυπνοι σου χαμογελούν.
Κάτι ιδιαίτερο, αυτό είσαι. Τώρα τι... Ίσως και τίποτα. Αλλά και αυτό το
τίποτα, ιδιαίτερο θα ήταν. Κι εκεί έγκειται όλη σου η αυτοπεποίθηση.
Αυτοπεποίθηση... Βαριά λέξη, που να τη σηκώσεις. Άμυνα, καλύτερα.
Τουλάχιστον εκεί τεντώνεις τον αυτοσαρκασμό σου και ψηλώνεις κάτι
εκατοστά τη χαμηλή σου αυτοεκτίμηση. Επίτευγμα της 25ης ώρας.
526