“25th hour” project
Γεωργία Βασιλειάδου | 29.1.2015
Περίμενε υπομονετικά, στο ισόγειο του νοσοκομείου, αμήχανος,
ακουμπισμένος στον γκισέ του γραφείου κίνησης. Μαζί του ένα τσούρμο
αγαπημένοι φίλοι και συγγενείς, όλοι χαρούμενοι. Οι γονείς, ανήσυχοι
για το μέλλον του παιδιού τους, έβαζαν τις τελευταίες υπογραφές, μέσα
στην αφόρητη ζέστη.
Τυχερός ήταν τελικά. Έζησε, κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις των
γιατρών, για εκείνο το πρώτο κρίσιμο εικοσιτετράωρο στην εντατική.
-
Άγιο είχε, είπαν οι περισσότεροι.
-
Είχε λάδι το καντηλάκι του, επέμενε η γιαγιά που τον ανάστησε.
Τώρα, όλοι περίμεναν το πολυπόθητο μαγικό «κλικ», να διώξει το
απλανές βλέμμα του τυχερού νεαρού, σημάδι πως γύρισε στα εγκόσμια.
Ξαφνικά εκείνος έσκυψε και εστίασε πάνω στο χαρτί. Πήρε με δυσκολία
το πολυπόθητο εξιτήριο στα χέρια του και το περιεργάστηκε με προσοχή.
-
Εσύ είσαι ρε, ακούστηκε μια γνώριμη φωνή δίπλα του.
Ο νεαρός φοιτητής έγνεψε καταφατικά, με ένα δισταχτικό χαμόγελο, λες
και περίμενε το χαρτί για να επιστρέψει.
518