“25th hour” project
Ελένη Δανιά | 25.1.2015
Η 25η ώρα για μένα είναι ένα μαγικό χάσιμο στον χρόνο…
Ξεκίνησε να υπάρχει στις 12-5-2011 και ώρα 8.30 το πρωί…
Μόλις την πήρα αγκαλιά και σταμάτησε να κλαίει…
Με κοίταξε στα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και τότε όλα
άλλαξαν…
Όχι, όχι, μην πάει το μυαλό σας εκεί…
Δεν θα μιλήσω για κείνη…
Παρά μόνο για μένα…
Εγωιστικό; Ναι, πολύ! Αλλά εκείνη δημιούργησε την 25η ώρα μόνο για
μένα…
Για μένα που δεν ήξερα πόσο πολύ είχα ξεχάσει το παιδί που ήμουν…
Είχα ξεχάσει πώς ένιωθα ή μάλλον πόσο ένιωθα…
Θύμησες μου έρχονται στο μυαλό και δάκρυα στα μάτια…
Η μυρωδιά ενός πορτοκαλιού μπορεί πλέον να δημιουργήσει μέσα μου
έναν πόνο τόσο βαθύ και συνάμα τόσο γλυκό.
Είναι η μνήμη του παιδιού που με πονάει…
Αυτή η μνήμη που μου δείχνει ότι το πορτοκάλι μύριζε αλλιώτικα τότε…
Τότε που ήμουν κι εγώ παιδί…
ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ, θέλει να φωνάξει το παιδί που έχω πνίξει μέσα
μου…
Και την ώρα αυτήν, την 25η, μπορώ έστω για λίγο να θυμηθώ, και να
γευτώ, και να πονέσω, και να χαρώ, και να κλάψω σαν παιδί…
Να κλάψω σπαραχτικά και πολύ…
Όπως τότε…
Πόσο μου έχει λείψει…
Να νιώθω σαν παιδί…
Σ’ ευχαριστώ μικρή μου…
513