"25th hour" project | Page 50

“25th hour” project Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου | 8.6.2014 Νιώθει να αιωρείται. Δυο δυνατά χέρια την κρατούν απαλά και μια μπάσα, αγαπημένη φωνή τής ψιθυρίζει λόγια που δεν καταλαβαίνει αλλά που την κάνουν να αισθάνεται τόση ασφάλεια, τόση ζεστασιά… Ένα ολόγιομο φεγγάρι της χαμογελά από ψηλά - κι εκείνη το κοιτάζει με τα έκπληκτα μωρουδιακά της μάτια… Το σκηνικό αλλάζει… Περπατά δίπλα του, σ’ ένα καλντερίμι δίπλα σ’ ένα ποτάμι, με το μικρό παιδικό της χεράκι μέσα στη δυνατή του χούφτα. Ακούει τη φωνή του να της λέει ιστορίες για αρχαίους ήρωες και για ηρωικούς επαναστάτες – κι εκείνη τον ακούει συνεπαρμένη και ταξιδεύει… Είναι πια μεγάλη. Κάθεται απέναντί του κι εκείνος της μιλά για τα όνειρά του… Όνειρα για το μέλλον της, για την πορεία της στη ζωή. Τα χέρια του συνοδεύουν τα λόγια του με κινήσεις κοφτές, δυνατές, αποφασιστικές κι εκείνη νιώθει να γεμίζει σιγουριά από τη σιγουριά του… Από την έγνοια του γι αυτήν… Ντυμένη στα ολόλευκα στηρίζεται στο μπράτσο του. Της χαϊδεύει το χέρι και της ψιθυρίζει «να είσαι ευτυχισμένη, κορίτσι μου»… Γυρίζει και τον κοιτάζει βουρκωμένη – χαμογελά η ματιά του. Ανεβαίνουν τα σκαλιά, ο καλός της την περιμένει… Κι εκείνη κάνει το πρώτο βήμα στη νέα της ζωή… Του δίνει να κρατήσει το πρώτο της παιδί… Τα δυνατά του χέρια το κανακεύουν τρυφερά… Του μιλά, το καλωσορίζει στον κόσμο. Εκείνη τους παρακολουθεί με μάτια γελαστά, συγκινημένα - κι εκείνος την κοιτάζει με ευγνωμοσύνη για το δώρο που του έκανε… Και της χαμογελά με απέραντη αγάπη… Ταξιδεύουν… Οι δυο τους… Προσκύνημα σε μέρη παλιά, αγαπημένα, δικά