“25th hour” project
Το να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, που σου εναντιώνεται όποτε
σκέφτεσαι «θα μπορούσα να μεταφέρω την ιστορία που σκέφτηκα απ το
μυαλό μου στο χαρτί», είναι σαν μποξ με τη σκιά σου. Σε γνωρίζει πολύ
καλά, και ξέρει ακριβώς ποιες κινήσεις χρειάζονται για να σε
μεταπείσουν μ’ ένα νοκ άουτ. Δύσκολα νικάς τέτοιον αγώνα, πρέπει να
ματώσουν οι γροθιές σου απ’ την προσπάθεια. Αλλά αν βάλεις τον κώλο
κάτω, και σπρώξεις στη μπάντα όποιες έγνοιες και σκοτούρες δεν έχουν
σχέση με αυτό που θα γράψεις, αν ανοίξεις τους πόρους σου κι αφήσεις
το δέρμα σου να εκκρίνει ιδέες… Αν φτάσεις εκεί, θα δεις πως το ρολόι
προσπερνά τις ώρες από μόνο του, τρέχει. Και εσύ δεν το καταλαβαίνεις.
Χέστηκες στην τελική γιατί αυτό που κάνεις αυτήν τη στιγμή, το ότι
γράφεις για σένα, ΕΙΝΑΙ ο χρόνος σου όλος.
Η ημερομηνία 29 Φεβρουαρίου υπάρχει, κανείς δεν το αμφισβητεί. Είναι
σπάνια όμως, δεν την απαντάμε κάθε χρόνο. Μέσα στη δίνη του
καθημερινού σου ωραρίου, υπάρχει λοιπόν ενίοτε και μια ώρα που δεν
είναι απαραίτητο πως πάντα θα την προλαβαίνεις ξύπνιος, γιατί
απλούστατα δεν την έχουν όλες σου οι μέρες. Είναι η ώρα εκείνη που
δι