“25th hour” project
γνωμικό ή φωτογραφία του τύπου «Η στιγμή είναι τώρα και πρέπει να
την αρπάξεις». Απ’ την ανήσυχη ύπαρξή μου, ερμηνεύεται «μήπως θα
έπρεπε να γράφω τώρα;» Μήπως. Μήπως είναι κι εύκολο όμως. Παράτα
με, αυτή δεν είναι η αι ώνια μάστιγα του «καλλιτέχνη»; Το κενό πριν; Πριν
ξυπνήσει από την αϋπνία του, ακριβώς πριν πιάσει το μυαλό του και το
στραγγίξει για να δει πόσο μελάνι μπορεί να φτύσει στο χαρτί (ή μπογιά
στον καμβά ή νότες στο τσέλο, όπως εκφράζεται ο καθένας).
Υπάρχουν ήδη αρκετές γενναίες και ποιητικές και υπερβολικές
περιγραφές για τον καλλιτέχνη που δημιουργεί, οπότε δεν ξέρω αν
μπορώ να πω κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί πάνω στο θέμα. Η αλήθεια
είναι όμως ότι πράγματι η στιγμή της δημιουργίας, η στιγμή που μες το
κεφάλι σου σκύβεις τη Μούσα και την παίρνεις με δύναμη στα τέσσερα
κι εκείνη από ευγνωμοσύνη χύνει έμπνευση, η στιγμή εκείνη πραγματικά
δεν περιγράφεται. Δεν περιγράφεται γιατί δεν την καταλαβαίνεις, γιατί
ΚΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ. Ξέχασες το ίντερνετ, ξέχασες το φαΐ που ετοιμάζεται,
ξέχασες πού κανόνισες να βγεις μετά. Ξέχασες το μαξιλάρι σου, που σε
παρακαλά να σμίξετε γι’ απόψε. Μόλις γέννησες μια παράγραφο, εκεί
που πριν παράγραφος δεν υπήρχε. Ξαναδιαβάζεις τι έγραψες μέχρι
τώρα, χαίρεσαι για κάποια κομμάτια, διορθώνεις ίσως κάποια άλλα.
Πετάς μερικά (πολύ σπάνια για μένα, γράφω που γράφω σπάνια, με
πιάνει το κρίμα). Αλλά ποτέ όσο το κάνεις αυτό δεν λες μέσα σου «πωωω,
δημιουργώ τώρα, είμαι τόσο καλλιτέχνης αυτήν τη στιγμή». Εκείνη τη
στιγμή είσαι χαμένος σε ένα λαβύρινθο, και μόνη διέξοδος η επόμενη
λέξη, που οδηγεί στην επόμενη με την ελπίδα πως θα καταλήξουν σε μια
τελεία. Και πρόταση την πρόταση το χτίζεις το θέμα.
Χα, το γράφω και σχεδόν το πιστεύω. Μου αρέσει, πραγματικά μου
αρέσει η διαδικασία. Έχει πλάκα να χτυπάω τα πλήκτρα και να εισπράττω
αυτό το οργασμικό «κλακ κλακ», ενθουσιάζομαι από την ικανότητά μου
να μαντέψω χωρίς να κοιτάω πού θα πιέσω το δάχτυλό μου για να βγει
το επόμενο γράμμα στην οθόνη, και όσο γεμίζει το μάτι μου, γεμίζει και
η διάθεσή μου. Αλλά κάποια στιγμή τελειώνω για σήμερα, και το αφήνω
και συνεχίζω τη ζωή μου από ’κει που την είχα αφήσει. Και ίσως νιώσω
ότι κάτι έκανα, ίσως περπατήσω λίγο πιο περήφανος, ίσως κάτι με
ανακούφισε. Ως την επόμενη φορά, έτσι; Γιατί αν μου φαίνεται Γολγοθάς
να καταπιαστώ με κάτι δικό μου αυτόβουλα και με συνέπεια, για μια
φορά, πόσο μάλλον για δεύτερη, πόσο μάλλον για παραπάνω.
496