“25th hour” project
Χριστίνα Φιλομάνη | 10.1.2015
Τα βήματα του αντηχούσαν μονότονα στο ξύλινο δάπεδο.
Τα χέρια πλεγμένα πίσω απ’ την πλάτη, να την κοπανάνε ασυναίσθητα.
Στο διάβα του μέριαζε τα έπιπλα του σπιτιού.
Το μυαλό του κολλημένο σε μια φράση, σε μια ιδέα.
«Μα είσαι ορθολογιστής! Το μυαλό σου εμπιστεύεται μόνο ιδέες,
αποκυήματα της λογικής!»
«Ναι, αλλά η ψυχή του; Αυτή είναι πνεύμα ελεύθερο που δεν υπακούει
σε κανόνες!»
«Α, βγάλτε επιτέλους το σκασμό! Πώς θα σκεφτώ με εσάς μες τ’ αυτιά
μου;»
Οι φωνές που συγκρούονταν μέσα στο κεφάλι του δεν περιόρισαν τον
βηματισμό του.
25η ώρα… 25η από τις ώρες, 25η... Μονολογούσε και δεν έβγαζε κανένα
νόημα.
«Πως θα μιλήσω για αυτήν, από τη στιγμή που δεν μπορώ να την
καταλάβω;» αναρωτιόταν, μα επέμεινε «είναι μια πρόκληση για μένα,
μονάχα εγώ μπορώ να αποδείξω ή όχι την ύπαρξη της»
Ξάφνου η φαντασία του γέμισε εικόνες. Ένα δωμάτιο, μεγάλο, με το φως
να διαχέεται άφθονο μέσα από τα πολυπληθή παράθυρα και ένα πιάνο
στη μέση του. Ήταν λευκό και άστραφτε στο χάδι του Ήλιου. Στους
τοίχους ήταν κρεμασμένοι πίνακες ζωγραφικής που απεικόνιζαν
παραστάσεις της παιδικής, εφηβικής και μετέπειτα ενήλικης ζωής του
ίδιου ανθρώπου, και ένας παραπανίσιος κοινός τους παρονομαστής, η
καλαισθησία του ματιού όταν το βλέμμα έπεφτε πάνω τους. Στις γωνίες,
βιβλιοθήκες φορτωμένες βιβλία με αμέτρητες σελίδες, χαρτιά και
σημειώσεις. Κάτω, παχιά χαλιά στις αποχρώσεις του βαθυκόκκινου να
σκεπάζουν τη γύμνια του πατώματος. Και με επίκεντρο το αστραφτερό
πιάνο, καναπέδες πλουμισμένοι με αφράτα μαξιλάρια.
Σάστισε όταν η πόρτα του δωματίου έτριξε στο άνοιγμα της και αντίκρισε
ένα πλήθος γυναίκες να διαβαίνουν και να πλημμυρίζουν το δωμάτιο.
Άλλες με γέλια και φωνές, άλλες με τα χαρακτηριστικά του προσώπου
487