“25th hour” project
επιστροφή μου. Κόσμος μου χτυπά την πλάτη και μου χαμογελάει κι εγώ
σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω εις υγείαν όλων. Ευχές για το μέλλον κι
εγώ χαίρομαι που είμαι το κορίτσι χωρίς παρελθόν. Χαίρομαι που οι
άνθρωποι έπαψαν πια να φοβούνται.
Ξαφνικά το μυαλό μου λυσσά και αρχίζω να ουρλιάζω μέχρι κάποιος να
πιστέψει στις κραυγές μου. Ο γιατρός επιμένει πως οι μήνες είναι
δώδεκα και η μέρα μετρά 24 ώρες. Ο γιατρός επιμένει και εγώ ξέρω πως
απόψε θα την βγάλω στον κλίβανο. Αύριο με καθαρό μυαλό εκείνος θα
με ρωτήσει για τις μέρες και τις ώρες του μήνα.
Έξω από το παράθυρο η πύλη απομακρύνεται και εγώ διαβάζω
«Γενηθήτω το φως». Με μάτια ανοιχτά ονειρεύομαι τη μέρα που θα γίνω
καλά και θα τρέξω στο παλιό μου σχολείο. Θα τρέξω να γράψω με σπρέι
στους τοίχους πως η ζωή συνεχίζεται και τα χρώματα είναι ακίνδυνα.
Μέχρι τότε, όσα λευκά ποτηράκια και να με ποτίσετε γιατρέ μου και σε
όσους κλιβάνους και αν πεταχτούν τα μυαλά μου, δεν μου στερείτε το
δικαίωμα να πιστεύω στην 25η ώρα.
484