“25th hour” project
Άκης Πετρόπουλος | 31.12.2014
«Για όλους μας έρχεται, να που έφτασε η στιγμή να έρθει και σε μένα»
έλεγε μια στο τόσο, ειδικά σε περιόδους που νόμιζε ότι τον είχαν
καταραστεί και οι πιο ασήμαντοι δαίμονες της Κόλασης. Κάθε τι που
ήθελε να σκαρώσει, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγαλεπήβολο, κάπου
όλο και στράβωνε στη μέση ή ακόμα χειρότερα, στην αρχή του. «Εκείνος
ο Murphy, αν όντως έτσι έγινε, έλεγε πως αν κάτι είναι να πάει στραβά,
θα πάει. Δε διευκρίνισε ποτέ όμως, όταν όλα πάνε στραβά, τι σκατά
κάνουμε;» Προσπαθούσε να βρει τρόπους να την αποφύγει αλλά αυτή
επέμενε, για 60 ολόκληρα λεπτά που έμοιαζαν εβδομάδες, ίσως και
μήνες. Το κάθε της δευτερόλεπτο έμοιαζε ατέλειωτο. Δεν το έβαζε κάτω
όμως. Την 25η ώρα την έβλεπε στα πρόσωπα των περισσότερων γύρω
του. Ήξερε πως δεν την περιόριζε τίποτα, τους έβρισκε όλους όποτε
ήθελε αυτή και μόνο, ανέκαθεν. Κάθε νύχτα έλεγε στον εαυτό του πριν
κλείσει τα μάτια του, πως το καινούργιο πρωινό θα τον βρει και αυτόν
αναστημένο. Δε συνέβαινε πάντα βέβαια, όμως και μόνο στην προσευχή
του αυτή, ένιωθε κάπως καλύτερα. Ήξερε πως αργά ή γρήγορα, τα
αναθεματισμένα λεπτά της θα περνούσαν. Πόσο οξύμωρο μπορεί να
φαινόταν, μια ώρα που μπορεί να διαρκεί τόσο μα τόσο πολύ. Και
ξαφνικά, ω του θαύματος, το τελευταίο δευτερόλεπτό της περνούσε
ανακουφιστικά και ένιωθε αυτό το βάρος στο στήθος του να φεύγει, να
πετάει, σαν εκείνα τα μπαλόνια με ήλιο που μας αγόραζαν όταν ήμαστε
παιδιά. Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα, και με τη σιγουριά πως γνώριζε καλά
τι έλεγε, επαναλάμβανε το μάντρα: «Καλώς να φύγεις λοιπόν, και με το
καλό να ξανάρθεις».
470