“25th hour” project
Γαλάτεια Τσακίρη | 29.12.2014
Είναι εκείνη η ώρα που κάπως σταματάει ο χρόνος. Που δεν υπάρχει
τώρα, ούτε πριν ούτε μετά. Ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε όλα αυτά που
χάσαμε και μας άφησαν με αναμνήσεις που στοιχειώνουν και πονάνε και
ξεριζώνουν την ψυχή, και την ξεχωρίζουν από τη σάρκα και σ’ αφήνουν
γυμνό μπροστά στον εαυτό σου και στους άλλους. Στο τυπικό
ενδιαφέρον και την αγνή συμπόνια. Με σκέψεις να σου τρυπάνε το
μυαλό, την καρδιά σου γραπωμένη σε μια παγωμένη ατσάλινη αλυσίδα
να σφυροκοπάει από φόβο κι από πόνο κι από απελπισία και ξανά φόβο
και πόνο κι απελπισία… Τι θα γίνει μετά; Θα αντέξω; Θεέ μου, δώσε μου
κουράγιο να αντέξω… Να ρωτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη, να
αναρωτιέσαι τα βράδια πριν κοιμηθείς. Και η ώρα να μην περνάει, εκεί,
στο 25. Να θες να λυγίσεις, να πέσεις στα γόνατα και να παρακαλέσεις
να σταματήσει αυτό το μαρτύριο. Να θες να μην είσαι πια εσύ, γιατί δε
θες να ξεχάσεις, αλλά ούτε και να θυμάσαι, κι έτσι αποφασίζεις ότι το να
γίνεις κάποιος άλλος είναι η καλύτερη επιλογή. Αλλά μακάρι να έφτανε
αυτό. Γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δε θα ξεχάσεις. Ένα σου κομμάτι θα
ζει για πάντα αυτήν την 25η ώρα, εκείνη του ουρλιαχτού που έβγαινε
μέσα από τα σωθικά σου, εκείνη που μίσησες τα πάντα και ήθελες να
κουλουριάσεις το σώμα σου στα χιλιοπατημένα πλακάκια κάποιας
εισόδου και να κλάψεις σα μικρό παιδί, ώσπου ένα γνώριμο, ζεστό και
αγαπημένο χέρι να έρθει και να σου χαϊδέψει τα μαλλιά, ύστερα να
σφίξει τον καρπό σου και να σε βοηθήσει να σηκωθείς, να σε κρατήσει
σφιχτά, να ενώσει κάθε διαλυμένο κομμάτι της ψυχής σου και να σου πει
πως ήταν ένα κακό όνειρο, η 25η ώρα δεν υπάρχει παρά μόνο σαν ένα
παιχνίδι του μυαλού και όλα θα πάνε καλά. Αλλά υπάρχει, είναι εδώ, και
πονάει σαν ηλεκτροσόκ. Κι αν χάσεις κάτι που αγαπάς, κρατάει για
πάντα.
468