“25th hour” project
Χρίστος Μαβόγλου | 18.12.2014
Συνεχώς μπερδεύομαι. Κι ας έχουν περάσει 3 χρόνια. 3 ολόκληρα χρόνια
από την ημέρα που εκείνος ο κομήτης χτύπησε στη Γη και την
απομάκρυνε από τον Ήλιο. Λίγο, όχι πολύ. Ακόμα θυμάμαι τον πανικό.
Από τη μία στιγμή στην άλλη, τέλος το ρεύμα, τέλος ο πολιτισμός.
Ρεύμα. Ωραία λέξη. Σήμερα τη χρησιμοποιώ για τον αέρα. Ρεύμα αέρα.
Τις πρώτες μέρες μπαίναμε όπου βρίσκαμε, ψάχναμε για φαγώσιμα και
φεύγαμε. Περιμέναμε να αποκατασταθεί η λογική. Ο κομήτης είχε πέσει
στη Νότια Αφρική, ακούστηκε. Μεγάλη καταστροφή, αλλά ο άνθρωπος
μπορεί τελικά να συνεχίσει, οτιδήποτε και να συμβεί.
Ένα τόσο δα κούνημα της Γης, πρόβα συντέλειας, μια μετακίνηση
ανεπαίσθητη, λίγο πιο μακριά από τον ήλιο, τόσο ώστε η μέρα να αλλάξει
σε 25 ώρες.
Το αστείο είναι ότι το είχα σκεφτεί πολύ πριν, να μεγάλωνε η ημέρα. Το
είχα ευχηθεί. Το θυμάμαι. Τότε που δεν προλάβαινα. Σαν να έγινε η ευχή
μου πραγματικότητα. «Να προσέχεις τι εύχεσαι», ήταν μια συμβουλή σε
ένα βιβλίο, που δεν θυμάμαι τον τίτλο.
Δεν πρόσεξα… και συνέβη.
Κοιτάζω την ώρα σε μια πέτρα με γραμμές. Μπορείς να την πεις και
ρολόι. Μιμήθηκα ένα ηλιακό ρολόι που είχα δει σε ένα Μουσείο. Το δικό
μου έσπασε. Και να μην είχε σπάσει, θα τέλειωνε η μπαταρία. Έτσι δεν
στενοχωριέμαι.
Πλησιάζει η 25η ώρα. Κάθε μήνα την 25η μέρα και την 25η ώρα περνάνε
από εδώ. Ένστικτο; Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Κάπου πάνε.
Περιμένω.
Κάτι ακούω. Αρχίζουν και έρχονται. Πολύ προσεκτικά. Σχεδόν αθόρυβα.
Ένα, δύο τρία, πέντε, εφτά. Περιμένω κρυμμένος από τα φύλλα. Περνάνε.
Πρέπει να περνάει το τελευταίο. Δεν ακούω άλλα να έρχονται. Βγαίνω
από την κρυψώνα μου και του ρίχνω, με όλη μου τη δύναμη, μια πέτρα
στο κεφάλι. Νομίζω ότι το πέτυχα. Πέφτει κάτω. Το πλησιάζω. Δεν
κουνιέται. Τα άλλα φεύγουν φωνάζοντας. Το κοιτάζω. Δεν έχει πολύ
κρέας, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να στηρίζομαι στην τύχη.
Μέχρι τον άλλ