“25th hour” project
Άγγελος Φέτσης | 10.12.2014
“…έτσι, την επόμενη Κυριακή θα πρέπει τα ρολόγια να γυρίσουν μία ώρα
μπροστά για τη χειμερινή ώρα”. Του άρεσε που ερχόταν ο χειμώνας, αν
και το καλοκαίρι του άρεσε περισσότερο. Δηλαδή, όταν ερχόταν το
καλοκαίρι νοσταλγούσε τον χειμώνα και το αντίθετο. Δεν μπορούσε να
συνηθίσει εύκολα τις αλλαγές, όμως όταν τις συνήθιζε του άρεσε και δεν
ήθελε να αλλάξει και με την επόμενη αλλαγή δυσανασχετούσε και μέχρι
να συνηθίσει την καινούργια κατάσταση ερχόταν η άλλη. Όλο ένιωθε
πιεσμένος απ’ τις αλλαγές των εποχών. Μόνο ο χειμώνας φαινόταν ότι
πέρναγε αργά, γιατί ο ίδιος ζούσε πιο δύσκολα με τα χρήματα για τη
θέρμανση και το φαΐ να μην φτάνουν και με τα ρούχα του να μην
αντέχουν από κάποια θερμοκρασία και κάτω. Σπάνια έβρισκε δεύτερη
απασχόληση για λίγο όχι για κάθε μέρα και με μικρό μεροκάματο γι’ αυτό
έψαχνε μια μόνιμη δεύτερη δουλειά. Αυτά σκεφτόταν όση ώρα στεκόταν
στη στάση του λεωφορείου στριμωγμένος με άλλα είκοσι άτομα που
προσπαθούσαν να μην βραχούν. Δεν τα κατάφερνε και η μια πλευρά του
ήταν ήδη αρκετά βρεγμένη. Το ταλαιπωρημένο παλτό, δώρο του πατέρα
του, από χρόνια είχε αρχίσει να φτύνει τις πρώτες του κλωστές. Οι τσέπες
τρύπαγαν συνέχεια, όσο και να τις μπάλωνε, και τα κουμπιά έπεφταν το
ένα μετά το άλλο. Έβρεχε αραιά χωρίς να σταματάει και μαζί με τη
χαμηλή θερμοκρασία δεν υποφερόταν. Ένιωθε την υγρασία έντονη στα
παπούτσια και τις κάλτσες του και σκέφτηκε ότι ίσως θα έπρεπε να είχε
βάλει σακούλες από μέσα. Περίμενε να πάει στο γραφείο για να
ζεσταθεί.
Όπως κάθε φορά που έκανε κρύο και έβρεχε, το λεωφορείο αργούσε
πιο πολύ απ’ το κανονικό. Κούναγε νευρικά τα παγωμένα δάχτυλα των
ποδιών του μέσα στο παπούτσια του έχοντας την ψευδαίσθηση ότι
κάπως θα ζεσταθούν λιγάκι. Κοίταξε δίπλα του και είδε μια κοπέλα λίγο
πιο κοντή απ’ αυτόν και του άρεσε. Άρχισε να σκέφτεται πώς θα ήταν
μια σχέση μαζί της. Τυχαία είδε ένα ταμπελάκι που είχε στο παλτό τ