“25th hour” project
Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης | 8.12.2014
Το μεγάλο ρολόι στον μπεζ τοίχο έδειξε 11 ακριβώς και χτύπησε
μελωδικά. Οι περισσότεροι έφηβοι ήταν ήδη μέσα στην τάξη, καθώς έξω
έβρεχε ασταμάτητα. Αυτός ο Νοέμβρης όλο έκλαιγε! Ο Θάνος σταμάτησε
να ξύνει με μανία το θρανίο του και με απλανές βλέμμα έμεινε για λίγο
στο ρολόι. Πέντε λεπτά αργότερα το κατώφλι της αίθουσας πέρασε η
καθηγήτρια Δ.
- Καλημέρα παιδιά! Είμαστε όλοι καλά, έχουμε κάποιο πρόβλημα;
Τίποτα το διαφορετικό ή το περίεργο. Ως συνήθως οι γονείς του Θάνου
μάλωναν άγρια, ο θείος του Πασχάλη έδερνε τη γυναίκα του, ο μεγάλος
ξάδελφος της Μαρίας έκανε απεξάρτηση από τα ναρκωτικά, η αδελφή
της Ελένης είχε εξαφανιστεί από το σπίτι, η Κωνσταντίνα μάλλον ήταν
έγκυος από τον Μάριο, έναν φοιτητή θεατρολογίας, και ποιος ξέρει τι
άλλο κουβαλούσαν τα υπόλοιπα παιδιά στην ψυχή τους. Όλα ήταν άκρως
συνηθισμένα, ανάξια λόγου.
- Ωραία, είπε η καθηγήτρια και έκατσε στην έδρα της απογοητευμένη
από τη σιωπή των πάντων. Σήμερα έστειλε το υπουργείο μια εγκύκλιο,
σύμφωνα με την οποία πρέπει να συνεχίσουμε με προσήλωση στον
προγραμματισμό μας, ώστε στο τέλος της χρονιάς να είστε έτοιμοι για τις
εξετάσεις σας.
Σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα στο παράθυρο. Η βροχή ακάθεκτη
χτυπούσε γλυκά τα τζάμια λες και περίμενε από κάποιον χριστιανό να της
ανοίξει για να μπει μέσα και να ξαποστάσει λίγο.
- Αυτήν την ώρα, λοιπόν, εμείς δεν θα ασχοληθούμε καθόλου μα
καθόλου με τον προγραμματισμό του μαθήματος, την ύλη ή το σχολείο
γενικότερα. Θα παίξουμε ένα παιχνίδι, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί
ταυτόχρονα.
Η Μαριάννα, απουσιολόγος, σήκωσε το χέρι της και της έδωσε τον λόγο
η καθηγήτρια.
-Μα, κυρία Δ., αν δεν κάνουμε μάθημα για τις εξετάσει, πώς θα
γράψουμε καλά; Φέτος τελειώνουμε το σχολείο και μπαίνουμε στο
πανεπιστήμιο!
434