“25th hour” project
Σπυριδούλα Τσιομήτα | 1.12.2014
Γι’ αυτόν: ώρα 24:59
«Τι λέει, μικρή; Τα παιδιά έχουν πάει για σκι. Πάμε για ποτάκι απόψε;»
Γι’ αυτήν: ώρα αδιάφορη
«Έλα! Είμαι κλεισμένη, ρε συ, γι’ απόψε! Κάποια άλλη φορά!»
Την επόμενη μέρα
Γι’ αυτόν: ώρα 24:59
«Σε πρόλαβα σήμερα για εκείνο το ποτό που λέγαμε;»
Γι’ αυτήν: ώρα αδιάφορη
«Αχ! συγγνώμη, στ’ αλήθεια θα βγω με παλιούς συμμαθητές σήμερα, το
‘χουμε κανονίσει εδώ και καιρό! Αύριο, όμως, σίγουρα!»
Γι’ αυτόν: ώρα απελπισίας
«Πολύ περιζήτητη είσαι, ρε μικρή πια…»
Την επόμενη μέρα
Γι’ αυτόν: ώρα 24:59
«Σήμερα, είδες, σου στέλνω μήνυμα από νωρίς το απόγευμα για να σε
προλάβω να σε κλείσω εγώ, μη μου πεις πάλι ότι έχεις ήδη κανονίσει!»
Γι’ αυτήν: ώρα 17:30 ή 18:45 ή 19 και κάτι
«Οκ! Τι ώρα να βρεθούμε[…]»
Αργά, το ίδιο απόγευμα
Ήταν ακριβώς στην ώρα του. Το ρολόι έδειχνε γι’ αυτόν 24:59 και έναν
χτύπο. Πέρασε το χέρι ανάμεσα στα λυτά μαλλιά του. Μήπως ήταν
καλύτερα να τα πιάσει πίσω; Δεν στρώνουν με τίποτα. Ξαναδοκιμάζει.
Γάμησέ τα. Αυτό δεν είναι ραντεβού, είναι απλά μια φιλική συνάντηση.
Κοιτά από το τζάμι της μπλε Peugeot. Μα πού είναι; Είναι 24:59.
Εκείνη εμφανίζεται με το γρήγορο βήμα της, τυλιγμένη σφιχτά στο
κόκκινο καρό παλτό της. Κάνει ψόφο αυτό το υπέροχο δεκεμβριανό
βράδυ. Τον χαιρετά με ένα πλατύ χαμόγελο. Φοράει λίγο μαύρο eyeliner
και κόκκινο κραγιόν. Καθώς αυτός βάζει εμπρός τη μηχανή, αυτή έχει
χρόνο να προσέξει τα μαλλιά του, το δερμάτινο τζάκετ που φοράει, τα
χέρια του πάνω στο τιμόνι, το προφίλ του καθώς φωτίζεται από τα φώτα
της πό