“25th hour” project
Το ρολόι του χρόνου όμως συνεχίζει να γυρίζει τους δείκτες του που
λειτουργούν σαν γόμα που τα σβήνει όλα.
Τα 24ωρα περνούν και διαδέχονται το ένα μετά το άλλο.
Σαν ακατάπαυστα κύματα που σκοπό έχουν βάλει να διαβρώσουν μέχρι
τέλους τα βράχια της μνήμης.
Κι όλα γίνονται εικόνες που με τον καιρό ξεθωριάζουν τόσο, που στο
τέλος μόλις που φαίνονται κάποια είδωλα, που μόνο στη λίμνη της
φαντασίας μπορούν να πάρουν χρώμα και μια στιγμιαία, δυσδιάκριτη
μορφή.
Δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο χτίστηκε η ζωή, κάθε στιγμή κι ένα βήμα.
Κάθε βήμα κι ένας εχθρός, κάθε εχθρός κι ένας φίλος.
Τι θα μείνει στο τέλος;
Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά.
Ο πλούτος σταματά στο μονοπάτι της αιωνιότητας και φαντάζει τόσο
εφήμερος και ψεύτικος.
Μόνοι συνοδοιπόροι, ψυχή, πνεύμα και πεπραγμένα.
Ευχή… οι γλυκές αναμνήσεις να είναι περισσότερες αυτές των πικρών και
οι φίλοι πολλαπλάσιοι των εχθρών.
Οι πίκρες να μετριάζονται και οι χαρές να πολλαπλασιάζονται καθώς
μοιράζονται με τους φίλους.
Αγάπη, καταθέσεις ψυχής, μικρά και μεγάλα μυστικά, καλή παρέα και
κάποιο τσούγκρισμα των ποτηριών γεμάτων γλυκόπιοτο κρασί.
Γλυκιά γαλήνη μέσα απ’ τα μάτια των αγαπημένων.
Κρατώντας σφιχτά αυτή την άυλη και τόσο απτή διαθήκη, χρονομετράς
μέσα στο απύθμενο φως αυτού του δεκάτου του κλάσματος του
δευτερολέπτου που θα σημαίνει το τέλος του στερνού 24ώρου και την
απαρχή της ύστατης κι αέναης 25ης ώρας!
410