“25th hour” project
Ιωάννα Ρήγα | 17.11.2014
Ο χρόνος υποκειμενικός, ψευδαίσθηση, ροή φωτός, δέσμιος της
βαρύτητας ρίχνει τον ανεξίτηλο μανδύα του, σημάδι φθοράς και
περατότητας.
Τò τί ἦν εἶναι, θα γράψει ο Σταγειρίτης, αλλά η άγνοια πειθαρχεί τη φύση
από φόβο, μην αφήνοντας τη συμφιλίωση με το παράλογο του
ενεργοχώρου· μη κατανοώντας ότι αρνούμενη δεν αποδέχεται την ίδια
της την ύπαρξη. Θρέφει και πείθει τις μετριότητες, βρίσκοντας βάση στις
αιτίες, θα μας πει ο άνθρωπος του υπογείου· ο λόγος των δούλων δεν
συνειδητοποιεί ότι η ηθική δεν εξαλείφει το κακό.
Η διαστολή του χρόνου, υπερβατικό ταξίδι αργής κίνησης στον κόσμο,
εκεί που ο χρόνος σταματά, παύει να υπάρχει, ξεκαθαρίζει και ενώνει το
τοπίο του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Μπροστά στο
φόβο του θεριστή που αναβλύζει, αποκαλύπτεται το νόημα του
παιχνιδιού της ζωής, που κατατρώει σάρκα, πνεύμα, νου κι ύλη,
γκρεμίζοντας την υποκειμενική πραγματικότητα που δημιουργούμε· η
ολότητα της ίδιας ουσίας που μας περικλείει. Το σύμπαν συλλογίζεται
και σχεδιάζει τον εαυτό του.
Η φυγή και η σύνδεση με το όλον σπάει το φράγμα του πεπερασμένου,
αυτή είναι η 25η ώρα. Αυτή είναι η 25η ώρα, απαλλάσσει από τη
σαθρότητα της βίαιης κίνησης του πόνου, της πλήξης και των παθών.
Αυτή είναι η 25η ώρα, χωρίς χρόνο δεν υπάρχει αιτία.
Αυτή είναι η 25η ώρα, ταλαντώνει τις χορδές της σαν καλό κουρδισμένο
Guarneri «κανόνι», ενορχηστρώνοντας από το κενό, τη συμφωνία της
απολυτότητας του ενός.
Ω τη ωδή! Όχι στα αίτια, αλλά στην ευδαιμονία πληρότητας του
απόλυτου τίποτα!
Αυτή είναι η 25η ώρα, πύλη στην ενδέκατη διάσταση, πέρα από το “δύο
και δύο ίσον τέσσερα”, εκεί όπου και ο άνθρωπος του υπογείου βρίσκει
τη θέλησή του.
Αυτή είναι η 25η ώρα, η πιο ελαφριά, η πιο ήσυχη, εκεί που η ύλη βρίσκει
την αντιύλη, το φως το σκοτάδι κι ο θάνατος προηγείται της γέννησης.
400