“25th hour” project
Λίλα Αθανασίου | 11.11.2014
“Σώπασε, για να μπορέσω να σε ακούσω.”
Έτσι μου είχε πει. Κι εγώ δεν σιωπούσα. Συνέχιζα. Φώναζα, να
φτάσει η φωνή μου στα έγκατά του. Δεν ήξερα πως μόνο η σιωπή έχει
αυτή τη δύναμη… Κι εκείνος εκεί, ασάλευτος, ψιθύριζε: “σώπασε…”
Αναρωτιέμαι τώρα, το έλεγε άραγε σε μένα, ή στον ίδιο;
Δεν μπορούσα να σιωπώ. Δεν είχα αναπτύξει αυτή την
ικανότητα. Ήμουν βλέπεις, τόσο νέα, άμαθη, αγνή. Ένιωθα. Μόνο αυτό
ήξερα να κάνω. Να νιώθω. Τα πάντα. Με έπνιγε η ίδια μου η καρδιά,
πάντα βαριά, ασήκωτη για το μικρό μου σώμα. Πόσες φορές ευχόμουν
να απαλλαγώ απ' αυτήν…
Τίποτα δεν ήταν αρκετό, ό,τι κι αν μου έλεγε. Η πληγή μου δεν
γιατρευόταν. Δεν ήθελε να κλείσει. Ή ίσως εγώ να μην ήθελα να την
γιατρέψω, ποιος ξέρει; Το μυαλό μου ήταν σε μια τρικυμία, όταν ήμουν
κοντά του, δεν ξεχώριζα τα συναισθήματα. Θάλασσες. Πνιγόμουν. Και
ξαναβούταγα. Με την ίδια ορμή μέσα στα κύματά του. Γεννήθηκα για να
πνιγώ μέσα του, σκεφτόμουν. Δεν ήθελα να με παρηγορεί, ήθελα να
μπορώ να του θυμώνω, να τον μισώ. Ήθελα να χω κάποια δύναμη πάνω
του κι εγώ… Αδύνατον. Δεν είχε μείνει τίποτα από μένα όρθιο έτσι κι
αλλιώς.
Όταν έφυγε, σταμάτησε η μέρα.
Εκεί.
Αυτή η ώρα, η εικοστή πέμπτη ώρα, δεν έχει περάσει ακόμα, τα
δευτερόλεπτά της αρνούνται να περπατήσουν στο ρολόι. Ασάλευτα κι
εκείνα, όπως κι αυτός, τότε. “Σώπασε" μού λένε… Τώρα στέκομαι ακόμα
εδώ, στο ίδιο δωμάτιο, εκεί που του είχα πει τόσα άσχημα λόγια. Κοιτάζω
την πόρτα. Δεν ανοίγει. Σιωπή…
Έχω σωπάσει καλέ μου, γιατί σώπασες πρώτος εσύ.
Μακάρι να μπορούσες να ακούσεις αυτήν μου τη σιωπή. Κι είχε
τόσα να σου πει…
390