“25th hour” project
Στέλλα Καζαντζή | 7.11.2014
Κάθεσαι λοιπόν στο παράθυρο σου και κοιτάς απέναντι. Κοιτάς το κενό.
Η διορία που σου έδωσαν ήταν ξεκάθαρη: « Έχεις 24 ώρες ν’
αποφασίσεις». Αν είχες άλλη μία ώρα… Την 25η ώρα.
Αλλά από μικρή έτσι ήσουν. Τα’ θελες όλα, κι όλα από λίγο.
Αναποφάσιστη. «Πώς να σου κάνω τα μαλλιά;» σε ρωτούσε η μαμά.
«Μισά- μισά», έλεγες μετά από σκέψη. Έτσι θα είχες τα μισά πάνω και
τα μισά κάτω, λίγο απ’ όλα δηλαδή. Και τίποτα ολόκληρο. Τι να σου βάλω
στην αυγόφετα , τυρί ή μέλι; Μα, φυσικά μία με τυρί και μία με μέλι. Κι
ύστερα, ύστερα μεγάλωσες. Ποιόν θέλεις τον τάδε ή το δείνα; Εννοείται
και τους δύο. Και κάπου εκεί έχασες την μπάλα. Κάπου εκεί, ανάμεσα
στην ανεπάρκεια του ενός κι αυτή του άλλου. Κάπου εκεί κατάλαβες πως
δε σου αρκεί πια το μισό-μισό και πως θέλεις ένα ολόκληρο. Ωχ. Ήρθε η
ώρα ν’ αποφασίσεις. Κι όταν αποφάσισες είδες πως το μισό ολόκληρο
δε γίνεται, βολεύτηκε. Ας το διάλεγες όταν έπρεπε, θα σου πουν. Και
τότε, ασφυξία. Και μετά πέφτεις. Μα η ζωή κυλά. Διαβάζεις στο ίντερνετ
και το φεισμπουκάκι τα νέα του κόσμου και των φίλων και των γνωστών.
Ασανσέρ που θα φτάνει στο διάστημα οι Ιάπωνες, τα δέκα ρούχα που δεν
επιτρέπεται να φορέσεις στο πρώτο ραντεβού, η Μαίρη τα έφτιαξε με
τον Αντώνη και κάνε το τεστ για να δεις πόσο ψυχοπαθής είσαι. Ο χρόνος
δεν παγώνει. Το λεμόνι παγώνει αλλά το παγώνι δεν «λεμόνει». Τι να
κάνεις, συνεχί-ζεις, μισοζείς ή κάτι ενδιάμεσο. Σπίτι-δουλεία-καφέδεςυποχρεώσεις-σινεμά. Και το μόνο που θέλεις είναι μία ώρα ακόμη. Μία
ώρα, βρε αδελφέ, για να κλάψεις και να θυμηθείς. Να θυμηθείς και να
κλάψεις. Γιατί δεν πρόλαβες. Γιατί δε σ’ άφησαν, γιατί δε σ’ άφησες.
Κοιτάς το ρολόι, η διορία τέλειωσε. Εμπρός λοιπόν, σε περιμένουν.
384