“25th hour” project
Χρήστος Καραλής | 4.11.2014
Για δες ξανά πως ανοίγουν τα μάτια
Και ξεπροβάλλουν από μέσα τους άσπρες φλόγες.
Δείχνουν τη θέση τους στον ουρανό
Η βάση τους είναι η ρίζα
Ένας άνεμος δυνατός εκεί ψηλά
Παραμένει ανήμπορος να κάνει
Οτιδήποτε
Τίποτα
Εκεί είναι η θέση τους
Κάτω είναι η ρίζα
Υπόγεια ύδατα ποτίζουν
Εκεί κάτω τη ρίζα τους
Πυκνώνουν κι αφήνουν δίπλα τους να στέκει
Να κοιτά πάνω στην καρέκλα
Ένα σπουργίτι με το κεφάλι του γερμένο
Δεν περιμένει τίποτα, απλά κάθεται
Απλά περιμένει εκείνη την επιπλέον ώρα,
Δεν το ταράζουν τα παιδιά
Δεν το ταράζω εγώ όταν σαλεύω πού και πού
Αυτό παραμένει μικρό
Με τα μάτια του θλιμμένα
Κάποιες φορές δείχνει σαν να θέλει
Να ψιθυρίσει κάτι
Ποτέ δεν το κάνει
Δεν θα το κάνει
Μένει εκεί και κοιτά
Ξέρει ότι όποιος θέλει θα το ακούσει
Κι ας μην βγει ήχος
Ποτέ πια
Ας φυσάει αέρας δίπλα του,
Ας το βρέχουν οι βροχές,
Ας το καίει ο ήλιος,
Πάντα θα είναι εκεί.
Η φωνή του δεν θα ακουστεί,
Ούτε καν την επιπλέον ώρα που του υποσχέθηκαν,
Ούτε καν ο ήχος του τραγουδιού του
377