“25th hour” project
καλά μοιρασμένο, πως εδώ κάτω είναι όλα τόσο παράλογα και
ανομοιόμορφα.
Μεγάλωσες και οι μαχαιριές της χαράς σε πόνεσαν περισσότερο από τις
άλλες, τις πισώπλατες. Αμέτρητες πισώπλατες αλλά τόσο μικρόψυχες και
αδιάφορες που ούτε καν σε πόνεσαν. Μόνο γέλιο σου προκαλούν πια.
Γελάς ειρωνικά κοιτώντας τα μούτρα σου στον καθρέφτη λέγοντας «έλα,
μην μου πεις ότι σοκαρίστηκες, ότι πληγώθηκες… Αφού το ήξερες από
την αρχή ότι θα σου την φέρει».
Μεγάλωσες και έμαθες πως αφού δεν μπορείς να τη σβήσεις, πρέπει να
διατηρείς τη φωτιά σε όλα αυτά που σου καίνε και σου τρώνε την ψυχή.
Της βάζεις μικρά ξυλαράκια, την προστατεύεις από τον άνεμο, την
φροντίζεις μην σου σβήσει. Είναι καλύτερα έτσι. Είναι πιο ειρηνικά. Δεν
τις μπορείς τις μάχες.
Μεγάλωσες και δεν ονειροπολείς να αλλάξεις τη ζωή σου, ούτε τον
κόσμο. Ούτε το ένα μπορείς να κάνεις ούτε το άλλο. Τη μέρα θέλεις να
βγάλεις, να κρατηθείς στα πόδια σου, να κρατήσεις το μυαλό στο κεφάλι
σου και την ψυχή σου στη θέση της. Ποιος ξέρει τι θα φέρει το αύριο;
Μεγάλωσες μικρό παιδί σε ρόλο του μεγάλου. Να βλέπεις τη ζωή σου να
αλλάζει κι ας μην αλλάζεις εσύ…
369