“25th hour” project
Μαργαρίτα Τζουβελέκη | 29.10.2014
Ζεις. Αναπνέεις, πας για δουλειά.
Από όλα περισσότερο αυτό που σε ηρεμεί, είναι η ιδέα ενός σούρουπου
στη θάλασσα, μιας ζεστής αληθινής αγκαλιάς ή ένα απόγευμα με ζεστό
καφέ και πολλά χαμόγελα.
Ή πολύ απλά εκείνη την ώρα που σφαλίζεις τα μάτια και θυμάσαι ωραίες
στιγμές που πέρασαν.
Που αναπολείς πρόσωπα και γεγονότα.
Ένα κυριακάτικο τραπέζι με όλη την οικογένειά σου.
Χωρίς απώλειες και θραύσματα.
Κρατάς εκείνη την ώρα ως την πιο μαγική με τα μάτια κλειστά.
Καμιά φορά λίγο υγρά, λίγο κενά, ως την ωραιότερη στιγμή της ημέρας.
Και όλη την υπόλοιπη απλώς προσπαθείς να δημιουργήσεις στιγμές σαν
εκείνες.
Στιγμές που σε έκαναν να ζεις πραγματικά, με έντονα συναισθήματα,
απαλλαγμένος από φόβους και ενστάσεις.
Η στιγμή εκείνη που ονειρεύεσαι ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς το
πώς θα
ήθελες να ξημερωθείς κάπου, μια αστρική προβολή σε τοπία γεμάτα
χρώματα και
εκφράσεις που θα γέμιζαν το λίγο σου σε κάτι βαθύ και γοητευτικό.
Την 25η ώρα που ξορκίζεις το κακό, με μια νότα, μια πένα, ένα πλήκτρο
και μια γραμμή.
Εκείνη την ώρα, σου ανήκει το σύμπαν. Το σμιλεύεις, το χρωματίζεις, το
ανακατεύεις.
Εκείνη την ώρα πόσο ωραία αισθάνεσαι που δεν μπορεί κανείς να στη
διαβρώσει;
Εκείνη τη μια παραπάνω ώρα αναρωτήσου.
366