"25th hour" project | Page 343

“25th hour” project παιδιά από το σχολείο. Και σαν γύρισαν και κάθισαν να φάνε λίγο φαγί και πικροζυμωμένο ψωμί, άπλωσε τραπεζομάνδηλο κοφτό και δυο φιλιά στα φακιδωμένα τους πρόσωπα. «Από τον μπαμπά». Και το ρολόι έδειξε τρεις, επτά, έντεκα. Κοιμήθηκαν τα παιδιά, αποκοιμήθηκε κι αυτή στον τρύπιο καναπέ, αποκοιμήθηκε κι αυτός στο σιδερένιο κρεβάτι του. Και το ρολόι δήλωσε με έναν πνικτό ήχο την αλλαγή της μέρας, της μέρας που για όλους έχει είκοσι τέσσερεις, μα για δυο ανθρώπους πάνω στη γη έχει μια παραπάνω, την εικοστή πέμπτη, δική τους ώρα, κρυφή, μοναδική, ξοδεμένη στην αγάπη, που καμιά ποινή δεν μπορεί να φυλακίσει κι άνθρωπος δεν μπορεί να δικάσει. 343