"25th hour" project | Page 328

“25th hour” project Άννα Γεωργιοπούλου | 10.10.2014 Μάτια μου… Η ώρα περασμένες τρείς… Και εγώ γυμνός και εκτεθειμένος σε ένα τοπίο φτιαγμένο από ετερόκλητα κομμάτια γερνάω με μια ήρεμη βεβαιότητα. Αργοσβήνω εδώ, πλάι στο μισάνοιχτο παραθύρι που κομματιάζει το φεγγαρόφωτο περιμένοντας ένα βερικοκί ξημέρωμα. Στο σημαδεμένο χέρι μου μια πένα, ζωγραφίζει σκιές σε λευκές σελίδες, ψάχνοντας τον παράδεισο μιας μοιρασμένης μοναξιάς. Ο πρότερος εαυτός μου από ώρα αφημένος, μακρινός από τον Προσωπικό του. Κώδικα Τιμής, ακολουθεί απόψε μια αλήτικη διάθεση καρδιάς. Αν και τα Ταρώ μας έχουν ριχτεί χρόνια τώρα, εγώ τα ανακατεύω ξανά. Για εσένα… Το θηλυκό θύμα που παλεύει με τα δεσμά του… Και εμένα το εξαρτημένο ανακλαστικό που επιβιώνει μέσα στην νάρκη του. Επιτρέπω επιτέλους στην ομορφιά σου να μπει μέσα μου, είμαι βέβαιος το επιτρέπεις και εσύ. Είναι η ώρα μας! Ξύνω τα γένια μου, αγγίζω το σφυγμό κοντά στο σβέρκο μου, μια ακόρεστη ανάγκη για επαφή τραβάει βίαια το δέρμα και τους μυείς. Δεν είναι αδυναμία, δεν είναι θνητότητα… Είναι δύναμη και αιωνιότητα… Είναι που ξαναστρώνονται οι εποχές στο γρασίδι, είναι οι μυρωδιές από χειμώνες… Και εσύ, σιδερένια βασίλισσα σε άφωτο, σιωπηρό δωμάτιο. Το φεγγάρι επιμένει ακόμα να στέκεται κορνιζαρισμένο και το κεφάλι ζυγιασμένο στα χέρια σε έναν αγώνα πίστης και απιστίας. Μα τι το θέλω το κεφάλι; Το εξεταστικό του βλέμμα της μεστής ηλικίας μου σε έχει βρει 328