“25th hour” project
Χρυσάνθη Τσιαμπαλή | 8.10.2014
Έπιασε ψηλά τα μαλλιά της. Τα μάζεψε σε έναν ατημέλητο κότσο. Ο
λαιμός της διαγράφηκε λευκός, οι ώμοι της οστέινοι. Αχνό το χαμόγελό
της χάραξε τον καθρέφτη. Χαμόγελο ικανοποίησης. Είχε φτάσει! Τι κι αν
είχε μερικούς αιώνες αργήσει; Ήταν πλέον εκεί.
Οι άλλες δεν άργησαν να φανούν. Τις έβλεπε κιόλας από τον καθρέφτη
να χώνονται στο δωμάτιο. Η μια πίσω από την άλλη, με βήμα ρυθμικό,
τικ τακ, τα τακουνάκια τους, τικ τακ, η μια πίσω από την άλλη, με βήμα
ρυθμικό. Την αγκάλιασαν εξ αποστάσεως. Με το βλοσυρό τους βλέμμα.
«Ήρθες;»
«Δε σε περιμέναμε!»
«Ελπίζαμε πως δεν θα έρθεις!»
Τις κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη.
«Ήρθα!»
«Με τον παλιό εκείνο σκοπό;»
«Με εκείνον…»
«Να φύγεις!»
Ο οίκτος σκίασε το πρόσωπό της. Αλίμονο! Ήταν από όλες μεγαλύτερη.
Ποια θα την διέταζε να φύγει; Το θέμα ήταν να μην πάρει την απόφαση
να έρθει. Σηκώθηκε, γύρισε και τις κοίταξε ατάραχα. Στέκονταν η μια
δίπλα στην άλλη, πανομοιότυπες, άτολμες, αμετανόητες, και αενάως
επαναλαμβανόμενες.
«Ήρθα! Για να χορτάσω τους πεινασμένους!»
«Είσαι ονειροπόλα!»
«Για να επιστρέψω τα όνειρα στους ανθρώπους»
«Ζεις με ψευδαισθήσεις!»
«Και τη βούληση…»
«Είσαι επικίνδυνη!»
324