“25th hour” project
Μαρία Κ. | 19.9.2014
Λίγο πριν το σούρουπο, την ώρα ακριβώς που ο Ήλιος ετοιμάζεται να
ρίξει τη φωτιά του να σβήσει στη θάλασσα, ξεπροβάλλει μπροστά σου
από το πουθενά.
Θέλεις να δεις το νερό να υποδέχεται τη φωτιά, να την σβήνει στην υγρή
του αγκαλιά, μα εκείνο σε τραβάει σαν μαγνήτης.
Το αφήνεις να σου μιλήσει με τον ήχο που κάνουν οι ράγες όταν δεν είναι
παροπλισμένες, σκουριασμένες κι ακίνητες.
Σε πλανεύει με τα λόγια του και πριν καλά καλά το σκεφτείς, απλώνεις το
χέρι να ανοίξεις μια πόρτα που δεν θα έπρεπε να είναι κλειστή, αφού δεν
προστατεύει τίποτα.
Πριν μπεις, κοντοστέκεσαι και κοιτάς γύρω σου.
Κανείς.
Μόνο ο Ήλιος σε βλέπει.
Συνωμοτείς μαζί του, ζητώντας εχεμύθεια και σπρώχνεις την πόρτα.
Μπαίνεις μέσα και όλα σταματούν.
Και όλα αρχίζουν.
Το βαγόνι είναι γεμάτο, μα κανείς δεν σε προσέχει.
Όλοι κοιτούν ίσια μπροστά τους.
Κάθεσαι στη μόνη θέση που είναι άδεια και με ένα τράνταγμα εκείνο
ξεκινά.
Είσαι εσύ, μα δεν είσαι εσύ.
Η πόλη που διασχίζεις, που αφήνεις τόσο γρήγορα πίσω, σου φαίνεται
γνωστή.
Είναι η δική σου, μα είναι κι ενός άλλου καιρού, ενός άλλου κόσμου.
Κλείνεις τα μάτια, αλλά δεν κοιμάσαι.
Φαίνεται σαν να κοιτάς κι εσύ μόνο μπροστά.
Αναρωτιέσαι ποια είσαι και που πας.
286