“25th hour” project
Γιάννα Μιχαήλ | 11.9.2014
Σαν παιδί νευρίαζα πολύ με την αυθαίρετη χρήση του χρόνου,
αδυνατούσα να την κατανοήσω… Ξέρεις τώρα… Γιαννάκη είναι η ώρα να
γυρίσεις σπίτι, μα γιατί; Δεν είναι η ώρα που τρώμε, ούτε που
κοιμόμαστε…
Τι έπαθε ο θείος μαμά; Ήταν η ώρα του μωρό μου… Τι ώρα δηλαδή,
δώδεκα παρά τρία ακριβώς; Μα είμαστε σοβαροί;
Αγάπη μου σ’ αγαπώ αλλά ήρθε η ώρα να χωρίσουμε, τί ώρα ακριβώς
εννοείς αγάπη μου; Οχτώ παρά τέταρτο; Τι είσαι εκρηκτικός μηχανισμός;
Συνειδητοποιούσα ότι κάτι πήγαινε λάθος στο ρολόι των γύρω μου, ή στο
δικό μου.
Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα ότι ο θεός χρόνος Κρόνος όντως … τρώει τα
παιδιά του.
Τα χρόνια που πέρασαν με την μετάβαση από παιδί σε ενήλικα και την
αληθινή ενηλικίωση -αν πραγματοποιήθηκε ποτέ ως τώρα- με δίδαξαν
ότι πραγματικά τον χρόνο μας τον φτιάχνουμε εμείς. Τον χρόνο μας στη
γη, την ποιότητά του, την διάρκειά του, ακόμα και τα δευτερόλεπτα τα
χαμένα ή όχι, πάλι δική μας επιλογή είναι.
Με γεια λοιπόν. Με γεια μου φώναζε ο καθρέπτης μου για τις
ολοκαίνουργιες ρυτίδες και τις σακούλες κάτω από τα μάτια. Εσύ είσαι
εγώ; με ρώτησε. Φοβάμαι του απάντησα, και φοβόμουν πραγματικά. Για
εμένα, για τα τρεμάμενα χέρια μου, τα πόδια μου που συνεχώς όλο και
πιο πολύ λύγιζαν, την εσωτερική μου δύναμη που έπρεπε να έρθει με
όλο και πιο μεγάλη βοήθεια, αλλά και την χαμένη από χρόνια ψυχική
δύναμη που δεν κατάφερα ποτέ ως τώρα να πω, ως εδώ ήταν δεν αντέχω
άλλο!!!
Αντ’ αυτού την μετέφερα ως πανάκεια στον κύριο χρόνο Κρόνο - χρόνο.
Μα δεν σου είπε κανείς ποτέ ότι έφαγε τα παιδία του; Εσένα δεν θα
έτρωγε ρε φίλε ποιος είσαι; Σωστά … ποιος είμαι;
Όχι, δεν θα με πάρει από κάτω, είμαι εγώ, δύο μάτια πονηρά που με
κοιτάνε στον καθρέφτη, που ακόμα μπορώ να ελπίζω και να πιστεύω,
εγώ που αγαπώ, που θυμώνω αλλά δεν το δείχνω, εγώ που με σκοτώνω
264