“25th hour” project
Kνάκαλος | 6.9.2014
Μικρό παιδάκι ρωτούσα τον δάσκαλο, μέσα στην αφέλειά μου και την
χωρίς στεγανά και όρια περιέργεια.
-
Γιατί κύριε η μέρα έχει 24 κι όχι 25 ώρες;
Εκείνη η επιτιμητική ματιά του στοίχειωνε κάθε μου απορία.
Δεν ρωτάμε μην φέρουμε τον άλλο σε δύσκολη θέση, είχε
συμπληρώσει το μεσημέρι η μάνα μου.
Κι έδεσε το γλυκό.
Δεν ρωτάμε.
Και οι απορίες … θάλασσα.
Άλλο κι αυτή.
Καλή ώρα τέτοια εποχή κι αντί να απολαμβάνω το πλατσούρισμα, εγώ
σκεφτόμουν κι ονειροπολούσα.
Και ντάλα του Ήλιου ξαμόλησα την … ερώτηση.
-
Εκεί που τελειώνει η θάλασσα μπαμπά τι είναι;
Και συμπλήρωσα…
-
Πού χύνεται το νερό και δεν τελειώνει;
Γούβα στα βότσαλα έκαναν, από το σήκωμα της άγνοιας οι ώμοι του…
-
Άσε με και κάνε κανά μπάνιο…
-
Γι’ αυτό σε στέλνω σχολείο, αλλά εσύ αντί να διαβάζεις παίζεις.
-
Άντε μην σε βουτήξω και κάνεις μπουρμπουλήθρες!
Έκτοτε κάποιες απορίες έμειναν αγκάθια.
Και αγκύλωναν εικόνες που έφερνε το μυαλό...
Και οι ώρες άφθαστες.
Σκέφτομαι κι αναπολώ, τι μπορεί να ‘ναι η 25η ώρα… Και μονολογώ, ενώ
με παίρνει μάτι το μαρτυριάρικο φεγγάρι… (να δείτε που με περνάει
παρανοϊκό!)
25η ώρα μιας μέρας γκαστρωμένης.
251