“25th hour” project
Ευφροσύνη Πιτσαλίδου | 28.8.2014
«… ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός.»
Ο αποφθεγματικός επίλογος κάθε τηλεφωνικού μονολόγου της αδελφής
της, συνοδευόμενος πάντα από έναν ηχηρό αναστεναγμό, απαραίτητο
όσο και ανίκανο να την απαλλάξει από το βαρύ φορτίο της
καθημερινότητάς της. Μεγαλοδικηγόρος, μητέρα τριών παιδιών και
συγγραφέας δύο best seller – τώρα έγραφε το τρίτο, «Οπλίσου με τα
δικαιώματά σου» (το δικαίωμα στην ελαφρότητα θα απουσίαζε σίγουρα
από τις σελίδες του).
Εκείνη ήταν «μια απλή δασκάλα χορού, δεν μπορούσε να καταλάβει».
Η Ελευθερία πήρε μια βαθιά ανάσα. Και το τόλμησε.
«Με αφορμή αυτό που είπες…»
«Ποιο;», της πέταξε βιαστικά η πολυάσχολη φωνή που δεν είχε χρόνο να
προσέξει ούτε τα ίδια της τα λόγια.
«Το… σχόλιο περί ανεπάρκειας του χρόνου… Τι θα έκανες, αν τα ρολόγια
σταματούσαν για μία ακριβώς ώρα κάθε μέρα; Αν σου χαριζόταν
γενναιόδωρα από το Σύμπαν μια 25η ώρα καθημερινά, εκεί που δεν το
περίμενες;»
«Θα τελείωνα πιο γρήγορα κάποιες υποχρεώσεις μου, φαντάζομαι…»
«Κι αν ο χρόνος αυτός ήταν πλήρως απαλλαγμένος από υποχρεώσεις, αν
έπρεπε να τον χρησιμοποιήσεις αποκλειστικά και μόνο για σένα κι όχι…»
«Τι σε έπιασε σήμερα, Ελευθερία; Λες να έχω χρόνο για
χαζοκουβεντούλα;»
«Απλώς αναρωτιέμαι… Αν ο χρόνος ήταν αρκετός για να προλαβαίνεις
όλα όσα κρίνεις πως πρέπει να προλάβεις, αν ήταν μάλιστα
περισσότερος από αυτόν που χρειάζεσαι για να τα προλάβεις, τι θα
έκανες με το… περίσσευμα;»
«Θα… τι…; Πρέπει να σε κλείσω τώρα. Τα λέμε. Φιλάκια!»
Την τελευταία εβδομάδα, είχε οπλίσει τη φαρέτρα του αυθορμητισμού
της με ατελείωτα βέλη, δηλητηριασμένα με το υποθετικό ερώτημα «Τι
θα έκανες αν σου χάριζαν μια 25η ώρα για κάθε μέρα της ζωής σου;». Τα
231