“25th hour” project
Charis Mavros | 24.8.2014
«Μας τελειώνουν οι ώρες» είπες και άγγιξες τα ακροδάχτυλά μου σαν
ίσκιος που ακουμπά τα κάτασπρα νησιώτικα σκαλιά και τα δροσίζει.
«Μας χωρίζουν τα προβλήματα, οι σκέψεις, τα μη, τα πρέπει» και
φίλησες τα χείλη μου σαν βασιλικός που λυγάει στο αγέρι του
Σεπτέμβρη, αφήνοντας τη μυρωδιά σου πάνω μου. «Μας κάνουν
σκληρούς τα άγχη μας, οι ανασφάλειές μας, τα χιλιόμετρα που
μεσολαβούν, εσύ όταν δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ και πώς το εννοώ, εσύ
όταν μένεις απέναντι και δε βρίσκεις τον χρόνο να έρθεις κοντά μου.
Δίπλα μου, στο πλευρό μου, να είσαι μαχητής στο πλάι μου» και
χάιδεψες την παλάμη μου σαν μάνα λέαινα που γλύφει στοργικά τα
μικρά της, άφησες την υγρασία σου, τη λάμψη σου σε μια παλάμη που
έμενε ανοιχτή σε στάση ικεσίας. «Δεν έχω τη δύναμη να σε αποχαιρετώ
κάθε φορά, να μπαίνω σε λεωφορεία, τρένα και αεροπλάνα γι